سرای بیم و امید فارسی 2012

شامگاه ٢٥ خرداد ١٣٨٨،تهران. افروز، زنی سالخورده، بی قرار و هیجان زده به خانه باز میگردد تا شوهر سالخورده تر خود، احمد، را به تظاهرات عظیمی ببرد که علیه تقلب در انتخابات و پایمال کردن حقوق مردم در خیابانها جریان دارد. در لحظهای از تئامل و تردید،هر دوی انهااولین تظاهراتی را که سال‌ها پیش دست در دست هم در آن شرکت کرده اند، به یاد می‌آورند: سی‌ تیر ۱۳۳۱، تهران... خاطره ای‌ چنان دور از یک پیروزی یگانه که پس از این همه سال باور نکردنی به نظر می‌‌آید... اما نبرد آزادی در ایران از پنجاه و هفت سالی‌ که احمد و افروز دست در دست هم پشت سر گذاشته اند، بسی‌ طولانی‌ تر است - چنان طولانی‌، دشوار و پر پیچ و خمّ که بیشتر به عبادتی بی‌ اجر و پاداش میماند تا تلاشی متضمن معنی‌ و مقصود...