Khalāf-i Zamān: Persiska (Farsi) 1403

خلاف زمان

Författare: Garrocho Salcedo, Diego S

Betyg:

16,14 $

4-6 Veckor

Pocketbok

16,14 $

Välj antal

Dela

Önskelista

Human beings are animals that yearn. Of the many ways in which we could express the experience of an absence or a lack, nostalgia stands out as an extremely unique experience. Of few emotions, perhaps of none, do we know the exact date of its creation. In the case of nostalgia, we know that it was in 1688 when Johannes Hofer, a Swiss doctor, coined the term that we have used ever since to name a unique way of exercising memory, fiction and forgetting. From ancient Greece to the present day, nostalgic longing, even without words, has not ceased to be present. However, it was at the end of the 20th century when Western culture began to take on an essentially commemorative imprint until, in the new century, it dispensed with the usual mnemonic devices (monuments, plaques, ruins) to turn anything into an object of memory. As the subtitle of this volume suggests, the condemnation of memory seems to suggest not only the sacrifice of our history, but also the pain or harm that every form of remembrance imposes on us. Ultimately, there is nothing more modern than nostalgia because there is nothing older than the future.

کتاب «خلاف زمان» نوشته دیه‌گو گاروچو، پژوهشی میان‌رشته‌ای در مورد مفهوم «نوستالژی» و پیامدهای آن برای حافظه و هویت است. گاروچو، فیلسوف اسپانیایی، در این کتاب به بررسی ابعاد تاریخی، فرهنگی و فلسفی مفهوم نوستالژی می‌پردازد و تحلیل دقیقی از چگونگی تأثیرات این احساس بر درک ما از گذشته و درک ما از خودمان ارائه می‌دهد. کتاب با بحث از خود اصطلاح نوستالژی آغاز می‌شود. نویسنده توضیح می‌دهد که این اصطلاح در سال 1688 توسط یک پزشک سوئیسی ابداع شد. منظور آن پزشک از این اصطلاح، اطلاق آن بر مزدورانی در سوئیس بود که در آرزوی بازگشت به سرزمینشان بودند. با گذشت زمان، این اصطلاح تکامل یافت تا تجربه عاطفی گسترده‌تری از اشتیاق به گذشته را در بر گیرد. گاروچو نشان می‌دهد که چگونه نوستالژی در دوره‌های مختلف تاریخی، از یک بیماری تضعیف‌کننده گرفته تا یک احساس رمانتیک، به نحو متفاوتی درک شده است. محور تحلیل او در این کتاب رابطه بین نوستالژی و حافظه است. او استدلال می‌کند که نوستالژی یک روش منحصر به فرد برای درگیر شدن با حافظه، با ترکیب عناصر داستانی و واقعیی است. به گفته وی، نوستالژی صرفا یادآوری منفعلانه از گذشته نیست، بلکه بازسازی فعالی است که اغلب خاطرات را به طور ایده‌آلی بازسازی می‌کند و آن را تحریف می‌کند. این کتاب همچنین به ابعاد فرهنگی و اجتماعی نوستالژی می‌پردازد. گاروچو درباره چگونگی تجلی نوستالژی در زمینه‌های مختلف فرهنگی، از ادبیات و هنر گرفته تا سیاست و فرهنگ عامه بحث می کند. او بررسی می‌کند که چگونه نوستالژی می‌تواند هم یک نیرویی برای تقویت انسجام اجتماعی باشد و هم یک نیروی تفرقه‌انگیز، روایتگر داستان‌های مطرود که مانع از پیشرفت اجتماعی می شوند. به لحاظ فلسفی نیز او از آثار متفکرانی مانند فردریش نیچه که نوستالژی را مانعی برای پیشرفت می‌دانست و والتر بنیامین که آن را منبع بالقوه انرژی انقلابی می‌دانست، بهره گرفته است. در نهایت، قابل ذکر است که رویکرد میان رشته ای گاروچو در نوشتار کتاب، ترکیب تاریخ، فلسفه و تحلیل فرهنگی، درک غنی و ظریفی از این احساس پیچیده، نوستالژی، ارائه می‌دهد.