Iqbālʹnāmah (bāznavīsī-i Iqbālʹnāmah asar-i Niẓāmī Ganjahʹī): Persiska (Farsi) 1399

اقبال نامه بخش دوم اسکندر نامۀ نظامی گنجوی است. شاعر در اقبال نامه برای پیغمبری به نام ذوالقرنین افسانه می‌سازد و او را با اسکندر تاریخی یکی می‌داند. او در عالم خیال، اسکندر را از سوی خدا به پیامبری برمی‌گزیند و او را به سفری معنوی می‌فرستد، اسکندر به شهرهای مصر، بیت‌المقدس، اسپانیا و آفریقا را سفر می‌کند و در هر منزلگاه، شاعر (نظامی) برای او داستان‌سرایی می‌کند. در مثنوی اقبال نامه، خردنامه‌های سقراط، افلاطون، ارسطو و اسکندر از ارزش والایی برخوردارند. نظامی نیز همچون دیگر فرزانگان عالم، انسان را بالاتر از مسائل مالی می‌بیند و به انسان از دیدگاه معنوی، اندیشه و احساس نظر دارد. او با ساخت مدینۀ فاضله خود به دنبال ایجاد رستگاری همه جانبه و خشنودی درونی و معنوی انسان‌هاست. به نظر می‌رسد این مثنوی ناتمام مانده و پیروان او بخش‌هایی کوتاه و نارسا به آن افزوده، سپس به ملک عِزّالدین مسعود دوم از اتابکان موصِل (حکومت ۶۰۷-۶۱۵ه.ق) پیشکش نموده‌ اند.