ʻAlī ʻAbbāsī taqdīm mīkunad: rivāyat-i yak kābūs-i sī sālah: Persiska (Farsi) 1397

این کتاب درباره ی تهیه کننده ی قدیمی سینما در دوران قبل از انقلاب است که نقش پر رنگی در آغاز کار تعدادی از مهم‌ ترین فیلمسازان آن دوران و ساخت فیلم‌ های موج نو سینمای ایران داشت. علی عباسـی شـاید برای متولدین پس از انقلاب نامی ناآشنا باشد، ولی برای هم‌ نسل‌ های پدران‌ شان سمبلی از موج نو سینمای ایران است که باری نوستالژیک و مثبت دارد. «علی عباسـی تقدیـم می‌ کند» عبارتی بود که برای هر فیلمـی اعتبار می‌ آورد؛ جمله‌ ای کـه ابتدای فیلم‌ هایی مانند حسن‌ کچل، رضا موتوری، تنگنا، تنگسیر، رشید، نازنین، پنجره، سوته‌ دلان و... آمده و در ذهن سینما دوستان ایرانی ماندگار شده است. برخی از بزرگان سینمای ایران آغاز کارشان در دفتر او، سازمان سینمایی پیام، بوده؛ از جمله علی حاتمی و عباس کیارسـتمی. برخی دیگر هم مثل امیر نادری، مسـعود کیمیایی و جلال مقدم گام های دوم یا سوم‌ شان را در پیام برداشتند. خواننده به احتمال زیاد توقع خواندن خاطرات عباسی از دوران تهیه‌ ی فیلم‌ ها و مسائل مربوط به سینما را دارد که البته اشاراتی به آن شده ولی موضوع اصلی کتاب، مربوط به خبر سوزانده شدن نگاتیو فیلم‌ هایش است که باعث دگرگونی احوالش و سپس مهاجرت او شد. این کتاب به نوعی درباره‌ ی دغدغه‌ های کسانی است که ناخواسته از حرفه‌ ی مورد علاقه‌ شان دور افتاده‌ اند و در مواردی مجبور به مهاجرت شده‌ اند. «علی عباسی تقدیم می‌ کند» نه فقط برای سینماگران که هم ‌چنین برای مهاجران نوشته شده است.