10 داستان علیه فراموشی فارسی 1403

حالا ما مانده ایم تا در پیشگاه تاریخ شهادت دهیم. شهادت دهیم که انسان پیش از کرونا چطور غره به خود دست به تخریب انسان و جهان و محیط زیست زد شهادت دهیم که در روزهای قرنطینه و خانه مانی چطور جانوران احساس امنیت کردند چطور پرنده ها به آغوش نرم درختهای شهری پناه آوردند و چطور آسمان آبی شد و آفتاب طلایی. درس بزرگ کرونا برای ما این است در زشت ترین زشتیها و در سیاه ترین سیاهیها هم میشود زیبایی و روشنی را جست؛ نه خیر مطلق است نه شر و زندگی. همین زندگی ای که به بادی بند است حالا دیگر همه میدانیم که میشود آدمی امروز سرو مروگنده باشد و راست راست راه برود و ده روز دیگر همه ی جلال و جبروت انسانی و آرزوها و امیدهایش را برای همیشه برده باشد زیر خاک این بی اعتباری زندگی را کاش تبدیل کنیم به ابزار و انگیزه ی همبستگی و رواداری .حالا دیگر وقت آن است که دردها و جای خالی مسافرهای قدیمی را بگذاریم کنج دلمان و با همه ی شور و شوقی که ممکن است در یک آدم بجوشد قامت راست کنیم و دستهایمان را به سمت زندگی دراز کنیم و این کتاب نامه ای است از روزگار غمبار و مرگ اندود کرونا به آیندگان به نسلهای در راه باشد که آنها شاد زندگی کنند