بچه‌های کوچه‌ی مبین فارسی 1402

آخرین بن‌بست از جنوب خیابان منیری جاوید یا اردیبهشت سابق بن‌بست مبین است. کسی آن را بن‌بست نمی‌خواند و همه می‌گویند کوچه مبین. چهار، پنج ساختمان بیشتر نیست. ساختمان‌ها همه در سمت جنوب کوچه‌اند. سمت شمال آن دیوار بلند پشت ساختمان چند طبقه تجاری و البته بیشتر کتابفروشی است. کوچه مبین عمری 70 - 60 ساله دارد. شاید هم بیشتر. ما در شناخت کوچه‌ها و محله‌ها، کمتر همت کرده‌ایم. دو ساختمان قدیمی در آنجا همچنان بازسازی نشده مانده‌اند. یکی انتهای بن‌بست است و دیگری چسبیده به آن که حالا یکی از دفاتر و انباری انتشارات ققنوس است. آنجا اولین ساختمانی بود که در سال 1345 خورشیدی من با خانواده پدری در تهران، ساکن آن شدیم. پدر با خانواده از همدان آمدند و من از ارومیه پس از چند سال کار کردن در رادیو رضائیه. همه با خانواده برادر ساکن این ساختمان، در پلاک 4 کوچه مبین شدیم. در این کوچه، یکی از اسطوره‌های موسیقی پاپ و مردمی آشوری - اوی آقاسی- زندگی می کرد. خانه ما را او برای‌مان پیشنهاد کرد. در خانواده آقاسی، مترجم بسیار پرکار، نویسنده و ترانه‌سرای فارسی و آشوری «گیورگیز» بود. او تسلط بسیار به موسیقی کلاسیک و اپرایی داشت. یوگی ای بود که همه ما را یوگی ساخت. یکی از برادران‌شان، از پیشکسوتان موسیقی دستگاهی ایرانی شد. مادرشان، اکنون تولد یکصد سالگی‌اش را جشن گرفت. در همان خانه انتهای کوچه مبین، دو فوتبالیست قدر زندگی می کردند. آلفرد سرگیس اردوشاهی در قواره‌های تیم ملی بود....