منشور شعر حکمت فارسی 1395

یکى از نخستین نشانه‌ هاى شعر حکمت، برهنه بودن از جامه‌ ى چرک تکلف است. شعر حکمت به شرط صدق درون، از عقل تکلف و تکلف عقل، پرهیز مى‌ کند. نه دوزخ مضمون، نه جهنمِ شکل! شعر حکمت، فراتر از این اشاره‌ ها حضورى فراگیر دارد، همه‌ ى حیات ... همان حکمت است. مرا با مدرسان ساعت حکمت؛ و درس و مشق این امور کارى نیست. اشاره‌ ى ما به فراز شکل‌ ها، صورت‌ ها، تعاریف نو و کهنه، و جهان ترجمه‌ زده‌ ى کلمه‌ کش است. براى ما کلمه، در شعر حکمت به وجاهت نامیرا مى‌ رسد. زنهار... مخاطب ـ حکیم خوب مى‌ داند، شعر حکمت، حکم صادر نمى‌ کند، منشور مزامیر است، نه دستورالعمل و نه مانیفست عقیدتى! شعر حکمت، نکته‌ ى نخست است اما نقطه‌ ى آخر نیست. ما تازه در آغاز راه‌ ایم و رؤیاهاى شریف پیش رو داریم. این کشف، یک پیشنهاد و این پیشنهاد، یک کشف است: زبان زبان‌ ها! شعر حکمت، با روح شعر کار دارد، نه نزاع بیهوده و تقابل شعر نو و شعر کهنه. تو شعر حکمت بیاور، حالا به هر سیاق و به هر سلوک.