Darmān-i Shupinhavir: Persian 1401

می‌خواستم نه تنها قهرمان داستان من با مرگ خویش كنار بیاید، بلكه به مراجعان خود نیز كمك كند تا با مرگ مواجه شوند. دلیل انتخاب و معرفی موضوع مرگ در فرایند روان‌درمانی به سال‌هایی باز می‌گردد كه با بیماران سرطانی درمان‌ناپذیر كار می‌كردم. بیماران زیادی را دیدم كه در مواجهه با مرگ پژمرده نشدند، بلكه برعكس دچار تغییراتی اساسی شدند كه تنها می‌توان آن را رشد شخصیت پختگی یا پیشرفت خردمندی نامید. آن‌ها در الویت‌های زندگی خود تجدیدنظر كردند، موضوعات روزمره را ناچیز می‌شمردند، از داشته‌های مهم خود، مانند كسانی كه دوستشان دارند، از تغییر فصول، از شعر و موسیقی كه مدت‌های مدیدی از آن‌ها غافل مانده بودند، شاكر و شادمان می‌شدند. یكی از بیمارانم می‌گفت :«سرطان، روان رنجور را شفا می‌بخشد.» اما افسوس كه انسان باید تا لحظات آخر زندگی، هنگامی كه بدنش مورد تهاجم سرطان قرار می‌گیرد، منتظر بماند تا بیاموزد چگونه زندگی كند.