Qashangʹtarīn jā: Persian 1386

یک پشه می‌خواست به دنیا بیاید. او آرزو داشت در قشنگ‌ ترین مکان به دنیا بیاید، اما نمی‌دانست آن‌ جا کجا است. پشه گفت: "یک، دو، سه می‌گویم و هر جا که شد، به دنیا می‌آیم. آن وقت آن‌ جا قشنگ‌ ترین جا می‌شود". یک، دو، سه گفت: اما هر چه چشم‌هایش را باز و بسته کرد، همه‌ جا تاریک بود. او فریاد زد: "کسی این جا نیست؟" خانومی صدایش را شنید و او را از جیب پیراهنش بیرون آورد. پشه ابتدا متوجه خانومی و اتاق صورتی‌ رنگش شد و همه‌ چیز به نظرش در نهایت زیبایی آمد و شروع به تعریف و تمجید کرد. اما ناگهان چشمش به پنجره‌ ای در نزدیکی سقف افتاد و پرواز کنان به طرف پنجره رفت و محو تماشای زیبایی‌های دنیای بیرون از اتاق شد. بر اثر تشویق او خانومی نیز پس از تلاش بسیار به پنجره‌ی بلند رسید و دنیای بیرون را دید و گفت: "آبی، آبی، چقدر آبی، همه‌ چیز آبی است...". پشه در آسمان آبی بال زد، دور و دورتر شد و خنده‌ی خانومی را آرام آرام به آسمان‌ها برد ...