Ravāyat-i farāz va furudʹhā-yi tūdahʹī shudan-i āmūzash-i ʻālī dar Īrān: Persian 1399

سیاست های توده ای شدن آموزش عالی در ایران با عمر بیش از دو دهه بر آن بود تا عدالت آموزشی را بهبود داده و راه جامعه را به سوی تعالی هموار کند. اما چالش هایی چون افت کیفیت، کاستی‌های مالی، برنامه ریزی آموزشی روزآمد نشده و کاستی جدی در حوزه مسئولیت های اجتماعی دانشگاه، گسترش کمی آموزش عالی در ایران را به یک مسئله تبدیل کرد. در این کتاب که مجموعه‌ای از پژوهش‌ها در حوزه گسترش کمی یا همان توده ای شدن دانشگاه در ایران است، محقق بر آن بوده تا از گذار بازشناسی این مساله، بتواند به راهبردهای بومی در حوزه بهبود چنین سیاست هایی در ایران دست یابد؛ راهبردهایی که از یک سو بر ویژگی های زیست‌ بوم آموزش عالی در ایران استوار است و از سوی دیگر بر حق همه انسانها بر دسترسی به آموزش عالی تاکید دارد. دانشگاه توده ای دستاویزی برای توانا شدن دختران، پیامدهای اجتماعی افزون شدن دانشگاه به شهرها، مدلی برای بهبود، سامان یابی؛ پیشنهادی برای گذار، عناوین فصل های این کتاب می باشد.