Asbʹhāyī kih bā man nāmahrabān būdand: Persian 1398

امين فقيری يكی از كهنه‌ كارترين نويسندگان ادبيات داستانی ايران است. مردی كه با نوشتن كتاب درخشان «دهكده پرملال» در دهه چهل خود را به ادبيات ايران معرفی كرد و بسيار ستايش شد. كتابی كه سال ‌هايی طولانی ممنوع بود تا اين كه در سال ١٣٨٢ از نو منتشر شد. فقيری داستان‌ كوتاه ‌نويسی كاربلد است. «اسب‌ هايی كه با من نامهربان بودند» مشتمل بر داستان‌ هايی است كه بن‌ مايه اصلی شان را ماجرايی خاص در زندگی او تشكيل می ‌دهند. كودكی، بيماری، معلمی، سفر و... فقيری، كه اهل شيراز است، در اين روايت‌ ها با ديدن يا درك يك لحظه و اتفاق فلاش ‌بك‌ هايی می ‌زند به رخدادهايی كه او را متحول كرده ‌اند. داستان‌ های او پر هستند از آدم‌ هايی كه انگار در باد گم شده‌ اند. نثر ساده، قصه‌ گو و پر كلمه او هر مخاطبی را به ستايش وامی ‌دارد. از سويی ديگر، داستان‌ های اين كتاب بيانگر دغدغه های مردی هستند كه شاهد گذر زمان و درك كهن ‌سالی است. برای همين هر نشانه‌ ای در داستان ‌ها می ‌تواند يك اتفاق يا آدم‌ هايی را برای او زنده كند كه در غبار زمان گم شده‌ اند. امين فقری را از آغازكنندگان داستان ‌نويسی روستايی می ‌دانند. اما او در اين داستان‌ ها، فارغ از مكان، خود را در قالبی گسترده روايت می ‌كند.