Dīr bajunbī attafāq-i shūmī mīuftad: Persian 1398

مجموعه ی ٢٢ داستان کوتاه فارسی. داستان‌ های این مجموعه سبک‌ های ادبی متنوعی را دربرمی‌ گیرند. داستان‌ هایی مانند « چای سیب »، « شاخ‌ های این گوزن من را می‌ درند »، « فلور چراغ آژیر قرمز را خاموش‌ کن »، « عطر زنانه »، « همین چیزها » و « لبخند چشم دیوار » برگزیده در جشنواره داستانی حوزه هنری در دوره‌ های هفتم، هشتم، نهم و دهم، منتخب مسابقه داستان خلاقانه حیرت - ٩٥، منتخب مسابقه داستان صادق هدایت - ٩٧، جشنواره ملی داستان پراس - ٩٧ و منتخب در مسابقه داستانی محله کودکی (فرشته) شده‌ اند. در این مجموعه آدم‌ ها به‌ ظاهر ساده و معمولی هستند اما هر کدام درگیر خارخار ذهنی هستند که انگار راه خلاصی از آن نیست. در داستان «فلور چراغ آژیر قرمز را خاموش کن» می‌خوانیم: «چمدانم را بستم و هیچ ردی از زندگی را با خود نبردم. گفتم شهر، خانواده، دوست و همه‌ چیز را فراموش می‌ کنم و برای خودم در جایی پرت از اینجا زندگی جدیدی با هویت جدید می‌ سازم. طاقت نیاوردم سال‌ ها بعد روزی تلفن را برداشتم و به خسرو زنگ زدم. برادرم پشت تلفن از زندگی‌ اش و زن و بچه‌ هایش گفت. از دندان نیش افتاده‌ ی پسرش گفت. از دخترش که به‌ تازگی تاتی تاتی می‌ کند و از فلور گفت. گفت که فلور می‌ ترسد. می‌ ترسد حمام باشد آژیر قرمز به صدا در بیاید و بمبی از خدا بی‌ خبر راهش را گم کند و سر خانه و زندگی او خراب شود و بعد غریبه‌ ها بیایند و جنازه‌ ی لخت مادرزادش را از زیر آوار بیرون بکشند. می‌ گفت که فلور فکر می‌ کند اگر من پشت در حمام باشم یا آنکه شب ‌چراغ خواب سیاهی شب را کمرنگ کند یا در طول روز صدای رادیو تلویزیون سکوت خانه را بشکند دیگر احساس امنیت می‌ کند. من گفته بودم این چیزها برای فلور مانند طلسمی است که از نحسی آژیر قرمز کم می‌ کند. گفته بودم درک می‌ کنم و واقعا درک می‌ کردم چون فکر می‌ کردم اگر من این سر دنیا شب را بیدار بمانم بر سر خانواده‌ ای که در آن سر دنیا رها کرده بودم هیچ بلائی نمی‌ آید. من همیشه خواستار شب‌ کاری بودم ...