Dast-i chapam dārah manu mīkushah ( ākharīn ḥarfʹhā-yi maḥkūmān-i bih aʻdām ): Persian 1397

( زندگینامه زندانیان محکوم به مرگ، بند محکومان به اعدام، ایالات متحده، تگزاس ) اگر «مرگ» را تكان‌ دهنده‌ ترين، تلخ‌ ترين و غير قابل درك‌ ترين مواجهه انسان با هستی ـ و در واقع «نيستی» ـ بدانيم، شنيدن حرف‌ هايی كه انسان‌ ها درست پيش از مرگ نزديك و محتوم خويش به زبان می آورند شايد بيش از هر اثر ادبی و فلسفی، روان شنونده را درگير كند؛ به ويژه اگر گوينده نه بر اثر حادثه و بيماری و هر عامل طبيعی يا ناگهانی، بلكه با سال‌ ها انديشيدن به مرگ، سال‌ ها، روزها و لحظه‌ ها شمارش معكوس برای مواجهه با «لحظه ی محتوم» در يك قدمی آن باشد. چه كسی می تواند قضاوت كند كه مرگ‌ انديشان بزرگی چون تولستوی و خيام و شوپنهاور درك بی واسطه عميق‌ تری از مرگ داشته باشند تا مجرمی كه قرار است درست هفت دقيقه بعد زهری كشنده را در تمام رگ‌ هايش پذيرا باشد؟ اين كتاب، حاصل گردآوری و ترجمه ی آخرين سخنان محكومان اعدام در همان دقايقی است كه مرگ در هيات سياهچاله‌ ای عظيم در مردمك‌ های وحشت زده انسان خيره می شود. كتابی كه روان شما را دچار زلزله خواهد كرد؛ شايد خفيف اما ابدی. طوق لعنت.