Tiʼātr-i Nāṣirī: Persian 1393

تمایل به اجرای تئاتر به سبک و سیاق فرنگی در ایران، اولین‌ بار در دوران قاجار و در سفر شاه قاجار به اروپا و دیدار او از تئاتری در پاریس ایجاد شد. در واقع تئاتر بهانه ای بود برای دعوت از دختر فرانسوی زیبایی به نام فرانسواز که دست‌ اندرکار تئاتر بود. حضور وی در دربار ناصری به دوستی و روابط صمیمانه‌ ی وی با شاهزاده افتخارالسلطنه، دختر فرهیخته‌ ی شاه، انجامید. داستان در لایه‌ هایی از تاریخ و تخیل به گونه‌ ای طنزآمیز پیش می‌ رود ... «اتابک، شما را نمی‌ دانم ولی ما از تیاتر خوشمان آمد. صنعت غریبی است. حالیه که ما مکانش را داریم، هم سالنی در دارالفنون، هم تکیه دولت، چرا به نمایش و تیاتر به سبک و سیاق فرنگی مبادرت نکنیم.»