Tārīkh-i ʻulamā-yi Khurāsān: Persian 1393

کتاب «تاریخ علمای خراسان» در سال‌ های پایانی قرن سیزدهم هجری به قلم عبدالرحمن بن نصرالله شیرازی، به دستور مستقیم اعتضادالسلطنه، به رشته ی تحریر درآمده است. مهم‌ ترین ویژگی این کتاب معرفی شماری از علمای شیعه است که مؤلف کوشیده در نگارش این اثر از دیده‌ ها، شنیده‌ ها و سخنان دانشمندان مورد اعتماد استفاده کند. این کتاب به صورت گروهی و به سرپرستی عبدالرحمان بن نصرالله مدرس شیرازی (١٢٦٨- ١٣٣٨ ق.)، یکی از مدرسان آستان قدس رضوی نوشته شده است. محور و موضوع اصلی کتاب، شرح احوال علمای شیعه خراسان از عصر صفوی تا دوران مؤلف یا سرپرست کتاب، یعنی عبدالرحمن مدرس شیرازی است. علمایی که در این کتاب شرح حال آنان آمده است، عموماً در خراسان به دنیا آمده و فوت کرده‌ اند. اما برخی از علما که تولد یا مدفنشان در خراسان نبوده نیز به علت سکونت متمادی در خراسان در این کتاب ذکر شده‌ اند. در نگارش این اثر کوشیده شده تا در ضبط احوال علما، از دیده‌ ها، شنیده‌ ها و نیز اقوال شیوخ موثق استفاده شود، البته پاره‌ ای از آثار مکتوب مانند حبیب السیر، مجالس المومنین، لولوۀ البحرین، وسیلۀ الرضوان و... نیز مورد استفاده قرار گرفته است. مقدمه، تصحیح و تعلیقات: مجتبی مجرد