Tārīkh-i shafāhī-i āmūzish-i ʻālī-i Īrān bih rivāyat-i duktur Muṣṭafá Muʻīn: Persian 1393

کتاب حاضر در قالب ١٤ فصل روایتی است از تحولات آموزش عالی ایران طی سال‌ های ١٣٦٨ تا ١٣٧٢ و در ادامه رویدادهای سال‌ های ١٣٧٦ تا ١٣٨٢. این اثر از لحاظ تاریخی نخستین نمونه مکتوب در حوزه آموزش عالی نیست، اما دارای رویکردی گفت‌ و‌ گویی است و روایت‌ های فرعی بر روایت اصلی افزوده شده تا تصویری واضح‌ تر برای مخاطب ترسیم شود. در پیشگفتار این اثر به روایت دکتر مصطفی معین، وزیر پیشین فرهنگ آمده است: «آن چه خواننده در این اثر با آن مواجه خواهد شد، روایتی مستقیم از تجربه‌ ای زیسته است؛ تجربه‌ ای که همزمان دو قطعه متفاوت از دو ساحت متمایز را در هم ادغام کرده و تفکیک آن‌ دو را غیرممکن ساخته است. تجربه وزارت و صدرنشینی دستگاه فرهنگ، آموزش، علوم، تحقیقات و فناوری اگر چه برای من تجربه‌ ای شخصی بود که در گستره‌ ای وسیع و پردامنه اتفاق افتاد، برای عرصه‌ ای ملی به نام ایران، مقطعی تاریخی و در مقیاسی عمومی بود که آشکارا همچون هر امر عمومی دیگر، آثار خود را بی آن که امکان دخل و تصرفی در آن باشد، به جای گذاشت.» وی در ادامه روایت کرده که: «بر آنم تا در مجموعه‌ ای که در پی می‌ آید، روایتی مستقیم با نگاهی طبیبانه و آسیب‌ شناسانه پیش‌ رو نهم تا زمینه‌ ها ی لازم برای روشنگری و قضاوت فراهم آید. نه من و نه این گفتارها دعوی کفایت نمی‌ کند، ولی مدعی است که می‌ تواند افق‌ های لازم را گشوده، در حکم مقدمه و تمهیدی باشد برای آن چه امروزه روز به نام «تاریخ شفاهی» شناخته شده است.» به کوشش: پدرام الوندی و زیر نظر: دکتر هادی خانیکی، احمد داوری و فریدون رحیم زاده