Nigahbān-i Māmūt: Persian 1403

ماموت، میراثی است که بهروز فردوس بر این کره‌ی خاکی به یادگار گذاشته است. همان نامی که به احتمال بسیار زیاد، لااقل یک بار ماشین‌های حمل مواد غذایی و یا تریلرهای آن را در کوچه و خیابان‌های ایران یا جاده‌های کشور دیده‌اید. این خود زندگی‌نامه روایت اوست از دنیاهایی که با آن‌ها برخورد کرد، شناخت، خلق کرد، از آن‌ها عبور کرد و به جا گذاشت. شباهت‌هایی میان روایت‌های زیسته‌ی او با روایت‌های هم‌نسلانش که می‌شناسید یا از آنها خوانده‌اید خواهید یافت. اما نکات افتراق ریز و درشت فراوانی که تکینگی بهروز فردوس را شکل می‌دهند، همان‌هایی هستند که این زندگی‌نامه‌ی خودنوشت را در ذهن شما ماندگار و تأثیرگذار خواهند کرد. این کتاب، روایت پیکار مستمر او با مرگ و تمامی مشکلات دیگری است که در برابر عظمت مرگ برایش هیچ بودند، چنان که توانست زندگی را که به قول خودش ارزش زیستن دارد، با شور و توانی پیش ببرد که روزی پس از هشتاد سال بنویسد: «ادعای من به شیرین‌کامی در زندگی، صرفا به پشتوانه‌ی دارایی مادی‌ام نیست.»