Tarjumah-yi Tanhāyī: Nivishtah'hā'yī az Sīnamā: Persian 1400

سینما روایتی است از بشر در طول تاریخ به زبان تصویر. در این میان می‌توان بحث نوشتن درباره سینماگران و آثار شاخص‌شان را تک‌نگاری‌هایی درباره نحوه نگرش به زندگی دانست. برخی منتقدان از نظرگاه خود به تشریح و تحلیل فیلم‌های مطرح سینما می‌پردازند و این نوشته‌ها دریافت آن‌ها از جهان‌بینی فیلمساز مربوطه است. صفی یزدانیان یکی از همین منتقدهاست. به تازگی ویراست دوم کتاب «ترجمه تنهایی، نوشته‌هایی از سینما» به قلم این منتقد و کارگردان سینما منتشر شده که از سال 1368 در ماهنامه فیلم به کار نوشتن درباره سینما پرداخته است. نوشته‌های او چندان در چارچوب مرسوم نقادی ایران قرار نمی‌گیرد و می شود آن‌ها را مقاله ادبی یا اِسِی خطاب کرد. یزدانیان در این کتاب نوشته‌هایی درباره آندری تارکوفسکی، ویم وندرس، فرانسوآ تروفو، اریک رومر، کریشتف کیشلوفسکی، اینگمار برگمان،‌ مارتین اسکورسیزی، فرانسیس فوردکاپولا، وودی آلن،‌ استنلی کوبریک، وونگ کاروای، برناردو برتولوچی و ریچارد لینک لیتر آورده است. کارگردان «در دنیای تو ساعت چند است» در ابتدای مقدمه این کتاب آورده است: «در این سال‌هایی که درباره سینما می‌نویسم فقط درباره فیلم‌هایی نوشته‌ام که دوست‌شان داشته‌ام. فیلم‌هایی که مرا به خود راه داده‌اند و بهشان راهی پیدا کرده‌ام. حالا بسیاری از این نوشته‌ها در این کتاب آمده است. نمی‌خواهم اغراقی کنم که از پسش برنیایم،‌ اما فکر کنم بشود خیلی از متن‌هایی را که در این کتاب هست،‌ نامه‌ای عاشقانه دانست.»