Sunnat-i tarjumah dar ʻasr-i Īlkhānān va Taymūrīyān: Persian 1396

برخلاف تاريخ ادبيات فارسی، تاريخ ترجمه در ايران کم‌ تر به شکلی نظام‌ مند بررسی شده است و غالب آثار مربوط به اين حوزه به سنت ترجمه در ايران عصر عباسيان، صفويان و قاجار اختصاص يافته‌ اند. اثر حاضر، با هدف روشن‌‌ کردن سنت ترجمه و سير تحول آن در ايران عصر ايلخانان و تيموريان از مفاهيم «ميدان»، «عادت‌ واره» و «سرمايه» که پيير بورديو در «نظريه‌ ی عمل» معرفی کرده است، بهره جسته و در قالب سه فصل به شرح پديده‌ ی ترجمه و چگونگی آثار ترجمه شده در اين سلسله‌ ها پرداخته است. اين اثر به «ديرينه‌ شناسی ترجمه» و «نقد تاريخی» آن در سده‌ های هفتم، هشتم و نهم هجری قمری اکتفا نکرده، بلکه با توجه به بستر اجتماعی، فرهنگی و سياسی اين مقطع تاريخی درصدد تفسير رابطه‌ ی ترجمه به تحولات اجتماعی اين دوره‌ ها برآمده است. در اين راستا، ترجمه به عنوان کنشی اجتماعی که تا حد زيادی بر‌ساخته‌ ی مناسبات قدرت و شبکه‌ های حمايتی حاصل از آن بوده است، معرفی می شود و نقش آن در تحولات فرهنگی و اجتماعی اين سده‌ ها مورد بررسی قرار می گيرد.