خورد و خوراک دیکتاتورها (خرد و حکمت زندگی 11) الفارسية 1401

Khawrd va khawrāk-i diktātur'hā (khirad va ḥikmat-i zindigī 11)

المؤلف: Witold Szabłowski

التقييم:

18٫75 $

4 إلی 6 اسبوع

غلاف ورقی

18٫75 $

اختر الكمية

قائمة الأمنيات

The book "Khord wa Shosh Dictatorah" is the 11th volume of the Wisdom and Wisdom of Life collection written by Witold Shabowski, translated by Masoud Yusuf Hasirchin, and published by Goman Publications. To write this book, Witold Shabowski went to the chefs who cooked for dictators such as Saddam Hussein, Eidi Amin, Anwar Khoja, Fidel Castro, and Pol Pot at important moments in history, in order to see the history of the 20th century through the lens of Show them. What were the eyewitnesses during the crisis? Did they use their job to play a role in the history of their country? How did they cope? And many other questions are answered in this book. The memories in the book, after telling the story of the dictators from the cooks' point of view, teach how to survive in difficult conditions and help to better understand our life, questions, and experiences. An excerpt from the book Amin feared anyone who might pose a threat to his power—above all, the educated, the wealthy, or those with connections to the previous government. As a result, the police and military had absolute discretion: they were legally allowed to kill people. The public security unit had judicial immunity and killed people without restrictions. Their detention centers were right in the center of Kampala. When people went to work, they usually heard the screams of prisoners being tortured or the sound of gunshots, of course, Amin's men usually killed their victims with hammers and machetes. According to Henry Kimba, one of the former ministers of Amin's government, they killed hundreds of people a few years after the coup. Instead of burying the bodies, the security forces threw them into the Nile to feed the crocodiles. Kimba fled to England in fear for his life. Year by year the situation worsened. Everyone in the palace knew someone who had died. People we knew personally - Obote-era ministers, Ugandan People's Congress politicians - would disappear without a trace and be found later - dead, with hands, feet, ears, and tongues cut off... How could I have done that? I cook a monster. Well, I had four wives and five children. Amin made me depend on him in such a way that I could not leave him. I did not notice such an incident at all until I finally saw that I could not live without his money. I was completely dependent on him and he knew it. He made his bodyguards, ministers, and even his friends depend on him in the same way. I also knew that there was no way I could help his victims – what the hell? By poisoning Amin? I would also lose my life and how could I be sure that the next president is not more bloodthirsty than him?

کتاب خورد و خوراک دیکتاتورها، یازدهمین جلد از مجموعه ی خرد و حکمت زندگی به قلم ویتولد شابوفسکی، ترجمه ی مسعود یوسف حصیرچین و چاپ انتشارات گمان است. ویتولد شابوفسکی برای تالیف این کتاب به سراغ سرآشپزهایی که در لحظات مهم تاریخ، برای دیکتاتورهایی همچون صدام حسین، عیدی امین، انور خوجه، فیدل کاسترو و پل پوت، پخت و پز می کردند، رفته است تا تاریخ قرن بیستم را از دریچه ی دید آن ها نمایش بدهد. اینکه در زمان بحران شاهد عینی چه چیزهایی بودند؟ از شغلشان برای ایفای نقشی در تاریخ کشورشان بهره بردند؟ چگونه طاقت آوردند؟ و بسیاری پرسش دیگر در این کتاب پاسخ داده می شود. خاطرات جای گرفته در کتاب، در پس روایت داستان دیکتاتورها از نگاه آشپزها، چگونگی دوام آوردن در شرایط دشوار را آموزش می دهند و به فهم بهتر زندگی، پرسش ها و تجربه هایمان کمک می کنند. گزیده ای از کتاب امین از تمام کسانی که ممکن بود تهدیدی را متوجه قدرتش کنند می ترسید – بیش از همه از افراد تحصیل کرده، ثروتمندان یا کسانی که ارتباطاتی با دولت قبل داشتند. درنتیجه، پلیس و ارتش اختیار تام داشتند: قانونا اجازه داشتند افراد را بکشند. واحد امنیت عمومی مصونیت قضایی داشت و بدون محدودیت آدم می کشت. بازداشتگاه هایشان درست در مرکز کامپلا بود. مردم معمولا وقتی به سرکار می رفتند جیغ های زندانیان در حال شکنجه یا صدای شلیک گلوله را می شنیدند، البته مردان امین معمولا قربانیانشان را با چکش و قداره می کشتند. به گفته ی هنری کیمبا، از وزرای سابق دولت امین، چند سال پس از کودتا مردم را صدتا صدتا می کشتند. نیروهای امنیتی به جای این که جنازه ها را خاک کنند، آن ها را در رود نیل می انداختند تا خوراک تمساح ها شوند. کیمبا از ترس جانش به انگلستان گریخت. سال به سال وضع بدتر می شد. تمام کسانی که در کاخ بودند کسی را می شناختند که جانش را از دست داده بود. افرادی که شخصا می شناختیم – وزرای زمان اوبوته، سیاستمداران کنگره ی خلق اوگاندا – بی هیچ ردی ناپدید می شدند و بعدتر پیدا می شدند – مرده، با دست ها، پاها، گوش ها و زبان هایی بریده… می پرسید چطور می توانستم برای چنین هیولایی آشپزی کنم. خب من چهار زن و پنج فرزند داشتم. امین طوری مرا به خودش وابسته کرده بود که نمی توانستم ترکش کنم. اصلا متوجه چنین اتفاقی نبودم تا عاقبت دیدم بدون پول او نمی توانم زندگی کنم. کاملا وابسته اش بودم و او هم این را می دانست. او محافظان، وزرا و حتی دوستانش را به همین شکل وابسته ی خودش کرد. همچنین می دانستم هیچ راهی برای کمک به قربانیانش پیش پایم نیست – آخر چطور؟ با مسموم کردن امین؟ من هم جانم را از دست می دادم و از کجا مطمئن می بودم که رئیس جمهور بعدی خون ریزتر از او نیست؟