آواز ماهی بی نام (آورده اند که 1) الفارسية 1400

āvāz māhī bī'nām (avardah'and kah 1)

المؤلف: Rizā Jamāli hājīyānī

التقييم:

15٫62 $

4 إلی 6 اسبوع

غلاف ورقی

15٫62 $

اختر الكمية

قائمة الأمنيات

The upcoming book contains several short stories written by a young writer of our country (born in 1357) who was born in Bushehr. These stories have been written under the titles of seagull, nameless fish song, two on one, silent valley, leopard, darkness, crows and death march. The song of the nameless fish, from which the name of the book is derived, tells the story of a young fishmonger who today has a nameless fish in his table, a strange fish that he heard sing and sing until the moment of his death. And his mouth was open as if in the middle of one of his writings, all his life came out of his body and death embraced him. But who would believe that a fish sings? nobody! Unless, on a dark night, when you are sitting on the beach by the sea, a soft and friendly voice is heard and a song begins, and then you see that there was no one there except you and that fish. Excerpt from the book: Yes, I remember. I remember well. What do I like? A person who should not have a good memory. He must remember. At all, a person whose memory works stays in the past. He is not happy. I remember all these years; I have had many friends on the platform. They have come and gone. Most of my friendships started from the platform, in the "smoke room". You are not smoke, are you? Obviously you are not. I became friends with you on land. As soon as we came here and left together, your love is in my heart. do you know For example, you could be my child. One of your things is like me. does not blow hair As if I want to go on the platform again. Maybe if my child was now, he would be just like you, with the same dimples and the same look and smile. The first day you came to the headquarters, I saw it in you. you are right. The island is heavy. It seems like every day is Friday evening. I don't want to scare you, but the platform compared to the island is like the sea to the shallow river. like the sea that has no joke and the river that He wants his own swimming hand; The water is impeccable. His anger is heavier. You even cry there. Not even a little. It is not bad for a human being to cry. It is also good. It becomes light. If it is not lightened, the foundations of the two-day platform will sink into the water due to its weight. Why smoke room? No matter who you are, in the smoke room, the smoke gets mixed up. Red magna smoke with Swiss Avalanche and Arrow and Winston Eagle and Malbro Golden Heel and Zar and Ashno. The camel smoke was burnt brown in the hatch light, the Malbro smoke was dull dark. Avalanche smoke and heavier arrows first go down from the lips instead of going up and the smell of gold and snow that stays in the room for three days and doesn't go away. The words were confused. Past, future, work, woman, child. laughter. the silences The breath was getting mixed up.

کتاب پیش رو دربردارنده ی چند داستان کوتاه به قلم نویسنده جوان کشورمان (متولد 1357) است که زاده ی بوشهر است. این داستان ها تحت عناوین مرغ دریایی، آواز ماهی بی نام، دو بر یک، دره ی خاموش، پلنگ، تاریکی، کلاغ ها و مرگ پیمایی به نگارش درآمده اند. آواز ماهی بی نام که نام کتاب برگرفته از آن است، روایتگر داستان ماهی فروشی جوان است که امروز یک ماهی بی نام در بساطش جا خوش کرده، ماهی عجیبی که شنیده است وقتی صید شده و به خشکی افتاده تا لحظه مرگ آواز خوانده و آواز خوانده و دهانش هم طوری باز بود که انگار وسط یکی از تحریرهاش تمام جانش از بدن بیرون آمده و مرگ در آغوشش گرفته است. اما چه کسی باور می کند که یک ماهی آواز بخواند؟ هیچکس! مگر این که در شبی تاریک، وقتی در ساحل کنار دریا نشسته ای، صدایی نرم و صمیمی بلند شود و آوازی سر بگیرد و بعد ببینی جز تو و آن ماهی کسی آن جا نبوده است. گزیده ای از کتاب: بله که یادم مانده. خوب هم یادم مانده. چی را خوش به حالم؟ آدم که نباید حافظه ی خوبی داشته باشد. باید یادش برود. اصلا آدم که حافظه اش کار کند توی گذشته می ماند. خوش به حالش نیست. همه ی این سال ها را یادم مانده؛ روی سکو رفیق زیاد داشته ام. آمده اند و رفته اند. بیشتر رفاقت هام از روی سکو شروع شده، توی «اتاق دود». دودی که نیستی، هستی؟ معلوم است نیستی. با تو قسمت شد روی خشکی دوست بشوم. همین که هی با هم آمده ایم اینجا و رفته ایم مهرت به دلم نشسته. می دانی؟ تو می توانستی مثلا بچه ی من باشی. یک چیزهایت مثل خود من است. مو نمی زند. انگار دوباره خودم می خواهم بروم روی سکو. شاید اگر بچه ام الان بود درست شکل خودت بود، با همین چال گونه و همین حالت نگاه و لبخندت. روز اول که آمدی ستاد، دیدم توی خودتی. حق داری. جزیره سنگین است. انگار هر روزش غروب جمعه ست. نمی خواهم بترسانمت، ولی سکو نسبت به جزیره مثل دریاست به رودخانه ی کم آب. مثل دریا که شوخی ندارد و رودخانه نیست که؛ دست شنای خودش را می خواهد؛ آبش بی تعارف است. بغضش هم سنگین تر است. آنجا حتی پیش می آید که گریه هم بکنی. کم هم نه. آدمیزاد گریه کند اصلا بد نیست. خوب هم هست. سبک می شود. اگر سبک نشود پایه های سکو دوروزه از سنگینی فرو می رود توی آب. چرا اتاق دود؟ آقایی که شما باشی، توی اتاق دود، دودها درهم می شوند. دود مگنا قرمز با بهمن سوییسی و تیر و وینستون عقابی و مالبرو پاشنه طلایی و زر و اشنو. دود کمل در نور دریچه به قهوه ای سوخته می زد، دود مالبرو تیره ی مات. دود بهمن و تیر سنگین تر، اول از لب ها پایین می رود جای بالا رفتن و بوی زر و اشنو که تا سه روز توی اتاق می ماند و نمی رفت. حرف ها درهم می شد. حرف گذشته، آینده، حرف کار، حرف زن، بچه. خنده ها. سکوت ها. نفس ها درهم می شد.