Produktinformation

Originaltitel: The Digital Plenitude: The Decline of Elite Culture and the Rise of New Media

ISBN: 9789641224822

Översättare: Bābak Darbīkī , Bahārah Darbīkī

Förlag: Surush

Åldersgrupp: Vuxen

Sidor: 236

Vikt: 333 g

Produktmått: 18 x 25 x 2 , 2 cm

Bokomslag: Pocketbok

Genre:

Facklitteratur > Media och kommunikation

Ämnen:

Samhällsvetenskap > Social interaktion > Medievetenskap

Hamah'jānibigī-yi Dījītal: Ufūl-i Farhang-i Nukhbah va Zuhur-i Risānah'hā-yi Jadīd: Persiska (Farsi) 1403

همه‌جانبگی دیجیتال: افول فرهنگ نخبه و ظهور رسانه‌های جدید

Författare: Jay David Bolter

Betyg:

16,90 $

4-6 Veckor

Pocketbok

16,90 $

Välj antal

Dela

Önskelista

How the creative abundance of today's media culture was made possible by the decline of elitism in the arts and the rise of digital media. Media culture today encompasses a universe of forms—websites, video games, blogs, books, films, television and radio programs, magazines, and more—and a multitude of practices that include making, remixing, sharing, and critiquing. This multiplicity is so vast that it cannot be comprehended as a whole. In this book, Jay David Bolter traces the roots of our media multiverse to two developments in the second half of the twentieth the decline of elite art and the rise of digital media. Bolter explains that we no longer have a collective belief in “Culture with a capital C.” The hierarchies that ranked, for example, classical music as more important than pop, literary novels as more worthy than comic books, and television and movies as unserious have broken down. The art formerly known as high takes its place in the media plenitude. The elite culture of the twentieth century has left its mark on our current media landscape in the form of what Bolter calls “popular modernism.” Meanwhile, new forms of digital media have emerged and magnified these changes, offering new platforms for communication and expression. Bolter outlines a series of dichotomies that characterize our current media catharsis and flow, the continuous rhythm of digital experience; remix (fueled by the internet's vast resources for sampling and mixing) and originality; history (not replayable) and simulation (endlessly replayable); and social media and coherent politics.

موضوع کتاب «همه‌جانبگی دیجیتال؛ افول فرهنگ نخبه و ظهور رسانه‌های جدید»، رابطه‌ی بین رسانه‌های دیجیتال و افول فرهنگ نخبه است. بحث این کتاب، علّت و معلول نیست. رسانه‌های دیجیتال به‌هیچ‌وجه علّت افول فرهنگ نخبه نیستند؛ بلکه این افول پیش از توسعه‌ی رایانه به‌عنوان یک رسانه، یعنی بستر مشترک و گسترده‌ای برای بیان و ارتباطات، آغاز شده‌بود، اما امروزه رسانه‌های دیجیتال، محیطی مطلوب برای فرهنگ رسانه‌ای مسطح (فاقد سلسله‌مراتب) یا شاید بهتر است بگوییم ناهموار را فراهم کرده‌اند که در آن نقاط کانونی بسیاری وجود دارند، اما هیچ مرکزیتی دیده نمی‌شود. این تعدد مراکز و درعین‌حال فقدان مرکز، «مشکلی» نیست که بخواهد حل شود. این مسئله، فقط بیانگر وضعیت فرهنگ امروز ماست. وضعیت فرهنگ رسانه‌ای امروز، همه‌جانبه است، همه‌جانبگی، نیروهای متناقض فرهنگ خاص و عام، رسانه‌های جدید و قدیم، دیدگاه‌های اجتماعی محافظه‌کارانه و رادیکال را به‌آسانی پذیرا شده و در واقع می‌بلعد. دو تحول در نیمه‌ی دوم قرن بیستم، به تعریف فرهنگ رسانه‌ای در قرن بیست‌و‌یکم کمک کردند. یکی از آن‌ها پیدایش رسانه‌های دیجیتال است؛ وب‌سایت‌ها، بازی‌های ویدئویی، رسانه‌های اجتماعی و برنامه‌های کاربردی تلفن همراه و هم‌چنین تمامی پیشرفت‌ها و تغییراتی که در فیلم، تلویزیون، رادیو و چاپ رخ داد تا امروزه به شکل دیجیتال پدیدار شوند. امروزه رسانه‌های دیجیتال همه‌جا هستند و پیوسته در مرکز بحث و توجه قرار دارند. همان جایگاهی که انرژی هسته‌ای یا مسافرت فضایی برای نسل قبلی داشتند، امروزه آی‌فون و فیس‌بوک برای نسل حاضر دارند. تحول دیگر، پایان باور جمعی ما به آن‌چه که فرهنگ با حرف C بزرگ می‌خوانیم، است. از اواسط قرن بیستم، سلسله‌مراتب سنتی در هنرهای تجسمی، ادبیات و موسیقی‌ فرو‌ریخت. این فروپاشی، با افول وضعیت علوم انسانی، یعنی به‌طور خاص مطالعات ادبی و البته تاریخ و فلسفه همراه بود. این تحول، رازی سرگشاده است. همگی به‌روشنی می‌دانیم که این اتفاق رخ داده، اما به‌نظر می‌رسد که تمایلی به اعتراف به آن و پیامدهایش نداریم. ما می‌دانیم که واژه‌های «هنر» و «فرهنگ» دیگر به اندازه‌ی دهه‌های قبل اهمیت ندارند. دیگر نمی‌توانیم با اعتماد‌به‌نفس بگوییم که فلان شکل هنر از دیگری بهتر است: مثلا موسیقی‌ کلاسیک بهتر از رپ است؛ رمان شکل بیان بهتری نسبت به رمان تصویری دارد یا فیلم نسبت به بازی‌های ویدئویی، رسانه‌ای پرمحتواتر است. اگر از چنین چیزهایی حرف بزنیم باید منتظر هم باشیم تا مورد بحث و مناقشه قرار گیرند یا حرف‌هایمان به راحتی نادیده گرفته شوند.