Farhang'hā-yi Dījītāl: Dark-i Risānah'hā-yi Jadīd: Persiska (Farsi) 1403

این کتاب معرفی مناسبی برای مهم ترین فن آوری های رسانه های جدید و مباحث و موضوعات آن است. این کتاب به خوانندگان کمک می کند تغییرات رسانه ها را که در اطرافشان رخ می دهد و خود بخشی از آن هستند بفهمند و تفسیر انتقادی کنند. در فصل اول مفاهیم نظریه رسانه های جدید بررسی می شوند. سپس هر فصل به فن آوری خاصی اختصاص دارد: شبکه وب، تلویزیون دیجیتال، سینمای دیجیتال، بازی های ویدیویی و رایانه ای و تولید و توزیع و مصرف موسیقی دیجیتال. فصل های پایانی کتاب نگاهی دارند به دغدغه های کنونی درباره رسانه های جدید. فصل هفت شامل بحث هایی است درباره مخاطبان جدید و فعال رسانه ها و نیز افزایش تعامل مخاطبان با تمرکز بر مطالعه روی شبکه های اجتماعی اینترنتی. در فصل های هشت و نه بحث های رسانه های جدید به صحنه سیاسی اجتماعی بسط داده می شوند و گزارش هایی درباره نمایش معاصر جنگ در اخبار و توسعه انتخابات دیجیتال عرضه می شوند. در انتهای کتاب نیز سیر تاریخی کوتاهی هست که مهم ترین پیشرفت های تاریخی در تولید و توزیع و مصرف رسانه های جدید بعد از پایان جنگ جهانی دوم را مشخص کند. هدف کتاب پوشش جامع همه وجوه خط سیر تاریخی مباحث فوق نیست. اما نویسندگان اظهار امیدواری کرده اند که خوانندگان کمک کنند تا تغییرات رسانه ها را که در اطرافشان رخ می دهد، و خود آنها به طور فزاینده ای بخشی از آن هستند، بفهمند و به صورت انتقادی تفسیر کنند. رسانه های جدید همیشه جدید باقی نمی مانند اما امروز رسانه های جدید مثالی مهم و جذاب برای راهی است که دنیای پست مدرن همواره در حال تغییر و پیشرفت است. هم چنانکه به ناچار و با قدرت به طرف آینده حرکت می کنند. هم چنان که گفته شد، در فصل اول بحث رسانه های جدید مورد بررسی قرار گرفته است. اما مولف بر این باور است که روشی ثابت یا چارچوبی نظری برای مطالعه رسانه های جدید وجود ندارد. این رشته پیچیده و متغیر است و اظهار این که رویکردی نظری و روش شناختی همواره صادق خواهد بود و می تواند قطعی تلقی شود، ساده انگاری خواهد بود. در واقع پیچیدگی تئوری که مشخصه رسانه های جدید است ممکن است حتی بر وضعیت فعلی جست و جو در نت و وب تاثیر بگذارد که باز بودن رسانه های جدید پیشنهاد می کند روش های مختلف و رویکردهای نظری را ببرند و به یکدیگر بچسبانند. هرچند ممکن است واقعا چیزی به اندازه نظریه دیجیتال به روشنی قابل تشخیص نباشد، این موضوع نباید ما را از تعیین و بررسی مجموعه ای جدید از مباحث نظری و روش شناختی مناسب تر که عصر رسانه ای کنونی ما را بهتر نشان می دهد باز دارد.