Dil-i Kūr: Persiska (Farsi) 1402

رمان "دل کور" به قلم "اسماعیل فصیح"، قصه‌ی است در دو بخش که نخستین قسمت آن به اتفاقات دوران کودکی دکتر "صادق آریان" برمی‌گردد و قسمت دوم، پیرامون دوران جوانی اوست. صادق در خواب، محله کودکی خود را می‌بیند که به شکل مردابی غرق در خون است. او با صدای زنگ تلفن از خواب برمی‌خیزد و خبر فوت حاج مختار آریان را از همسرش دریافت می‌کند. مرگ او، گذشته را بار دیگر به رخ صادق می‌کشد و کابوس تلخی که دیده بود، مکرر و فرساینده، به ذهنش حمله می‌برد و روزگار از دست رفته را از نو کشف می‌کند. صادق، سرگذشت حاج مختار را در قابی از زندگی سابق خانواده‌ی ارباب حسن آریان و کوکب خانم به خاطر می‌آورد و در زمینه‌ای از آب، صدا و رنگ، هیاهوی روزگاری تلخ را یادآوری می کند که از خاطرات مردگان، به رویای زندگان چنگ می‌زند. "اسماعیل فصیح" در نگارش رمان "دل کور"، از موضع دکتر صادق آریان به همه چیز می‎نگرد و شخصیت‌های متعدد رمان را از پنجره‌ی نگاه او بررسی می‌کند. داستان "دل کور" بین یک نیمه شب و سحر اتفاق می‌افتد. با این حال، مکاشفات ذهنی صادق، در این زمان اندک، چندین دهه طول می‌کشد. "اسماعیل فصیح" زمان حال را در آغاز فصل‌ها به کار گرفته است که از آن برای جلو بردن رویدادها استفاده نمی‌شود، بلکه بیشتر برای نتیجه‌گیری فلسفی از آنچه رخ داده است، به کار گرفته می‌شود. اساس رمان "دل کور" بر پایه‌ی خاطرات راوی، ساختار رمان مدرن و سرریز خاطرات سابق بنا نهاده شده است. اتفاقات داستان به سالها قبل برمی گردد و در پس زمینه آداب و رسوم و باورهای عام، خیابان‌ها و کوچه‌های قدیمی، فیلم و سینما، اسب‌دوانی، موسیقی کافه‌ها و نوشیدن آبجو به قصه رنگ و بویی نوستالژیک می‌دهد.