Mādarī kah Kam Dāshtam, Rāhnamayī barā-yi Khudsāzī va Yāftan-i 'ishq Gumshudah: Persiska (Farsi) 401

«مادری که کم داشتم» با زیرعنوانِ راهنمایی برای خودسازی و یافتن عشق گم‌شده، کتابی است نوشته‌ی جاسمین لی‌کوری. در زندگی ما، تجربیات معدودی وجود دارند که به اندازه‌ی احساساتی که در قبال مادرمان داریم عمیق باشند، احساساتی که بر شانه‌هایمان سنگینی می‌کند. ریشه‌ی بعضی از این احساسات در زوایای تاریک تجربیات پیشاگفتاری‌مان گم شده‌اند. شاخ‌وبرگ‌های این تجربه‌ها هر کدام به سویی رفته‌اند؛ برخی یادآور لحظات آفتابی و درخشان هستند و برخی شاخه‌های دیگر که شکسته شده‌اند ما را گرفتار لبه‌های تیز و زبرشان می‌کنند. مادر موضوع ساده‌ای نیست. احساسات ما درباره‌ی مادر، در سطح فرهنگی یا روان‌شناختی، اغلب غیرمنسجم و گره‌خورده است. ما بزرگسالان از این مسئله آگاهیم. تعداد کمی از ما از این احساس می‌گریزیم که باید به مادر احترام گذاشت؛ اندک‌اند کسانی که اذعان نمی‌کنند قدرِ مادران را ندانسته‌ایم و فداکاری‌هایشان را نادیده گرفته‌ایم. درعین‌حال، بسیاری دیگر نیز به‌خاطر چیزهایی که در گذشته از مادرانمان گرفته‌ایم، به‌صورت پنهان (یا کم‌و‌بیش عیان)، راضی نیستیم و -چه تقصیر مادر باشد، چه نباشد- عصبانی هستیم از اینکه در گذشته آن‌ها موفق نشده‌اند جنبه‌های مهمی از نیازهای ما را تأمین کنند و حالا ما داریم هزینه‌ی آن کمبودها را می‌پردازیم. این‌ها مسائل حساسی هستند، هم برای مادران و هم برای ما. برخی افراد چون نیاز دارند مادران را از نقد مبرا بدانند، به افرادی که از مادر خود ناراضی هستند انتقاد می‌کنند. ما را به‌خاطر سرزنش مادر نکوهش می‌کنند، طوری که انگار ما مسئولیت رنج‌هایمان را، به شکلی غیرمنصفانه، گردن مادر می‌اندازیم. لی‌کوری می‌گوید: «من انکار نمی‌کنم که شاید عده‌ای از سرزنشگری استفاده می‌کنند تا حواسشان را پرت کنند، چون نمی‌توانند مسئولیت سنگین التیام یافتن را بپذیرند، ولی چیزی که در جایگاه درمانگر اغلب شاهدش هستم این است که افراد، موقعی که از محافظت از مادرشان دست می‌کشند، به احساس گناه شدیدی مبتلا می‌شوند و در مقابل آن مقاومت می‌کنند. انگار حتی در خلوت ذهنمان نیز از نقد کردن مادر می‌ترسیم. ما از تصویر درونی‌مان از مادر محافظت می‌کنیم: با انکار هر چیز که شاید ناراحت‌کننده باشد، از رابطه‌ی شکننده‌مان با مادر محافظت می‌کنیم؛ از خودمان در برابر ناامیدی، خشم و دردی که از ناخودآگاهمان دور نگه داشته‌ایم محافظت می‌کنیم. عده‌ای از افراد جرئت ندارند که حقیقت دردناک کاستی‌های مادر را برملا کنند، زیرا برای رویارویی با معنای این کاستی آمادگی ندارند.» هر رابطه‌ای که به پیچیدگی رابطه‌ی مادر و فرزند باشد، دربرگیرنده‌ی عشق و نفرت است. بیشتر بچه‌های کوچک، در صورتی که خواسته‌ها و نیازهایشان برآورده نشود، لحظاتی از مادرشان احساس نفرت می‌کنند، با اینکه به خاطر پیوند شکننده‌شان با او جرئت ندارند چنین احساسی را ابراز کنند و تقریباً تمام کودکان به مادرشان احساس عشق دارند؛ حتی اگر این عشق مدفون شده یا مقابلش دیواری کشیده شده باشد. بسیاری از مشکلات عاطفی ما، در بزرگسالی، ریشه در دوران کودکی‌مان دارد. وقتی به‌خاطر بی‌اعتمادی اجازه نمی‌دهیم دیگران به ما نزدیک شوند یا وقتی از وابستگی به دیگران می‌ترسیم یا می‌خواهیم به هر قیمتی آن‌ها را راضی نگه داریم، از مشکلاتی رنج می‌بریم که برآمده از رفتار مادرانمان با ماست، مادرانی که شاید همه‌چیز را در اختیار فرزندشان قرار داده و در کنار او حضور فیزیکی داشته باشند، اما به لحاظ عاطفی به کودکانشان بی‌اعتنایی کرده‌اند یا حتی آزارشان داده‌اند. جاسمین لی‌کوری، در این کتاب، غیبت عاطفی مادر را ریشه‌ی بسیاری از این مشکلات می‌داند و سعی می‌کند راه‌هایی برای التیام این زخم‌ها ارائه دهد.