Az zakhm'hā-yi nahānī (avardah'and kah 2): Persiska (Farsi) 1401
از زخم های نهانی (آورده اند که 2)
17,34 $
Dela
Wishlist
This book has seven turns, and each turn is written around one word; The narrator removes sediment from the words layer by layer, goes to the heart of those words, and reveals what has been hidden in them over the years. He places words in different contexts and then shines a light on them and reveals a part of the history of a loss.
What the reader sees in the upcoming book are writings about the turn of "cooking", the turn of "age", the turn "details", the turn of "king", the turn of "letter", the turn of "secret" and the turn of "death".
An excerpt from the book:
Seven. No matter where a person goes, his life gives a certain meaning. In the happiness of elementary school, in the inflammation of those stairs, waiting for that suit to spread, in the wake of years later, in relation to those stairs and that suite and those elementary school behaviors. When it is not clear when the stories will start and when they will end, when everything is related to the previous and the previous, and this "before and before" is constantly changing with time, then what exactly are we counting? woman
There are times in life when we are something special, that time is also a special time, but being special, like drawing paper, does not come in space. Just like a comet, it disappears in the heart of the night sky. As it fades away, we have to deal with all kinds of crises again. find heavy weights; find a scale; Let's stand together for the falcons no matter what. Our life becomes a kind of abundance of these calendars, their collapse, their re-establishment; All kinds of rules and regimes that pass the time hand in hand in an endless rescue. holidays that keep falling on each other; they distance themselves from each other; One of them invites to joy and the other to mourning. Where is that unique and unrepeatable vacation that Cary Grant wanted? Why did Bogart never fall apart and build the story of his life so firmly and with certainty? Why did James Stewart of the shop down the street hate the music box that played the same repeated Uchie Chornier melody every time it was opened? Why did Marcello Mastroianni Ladolce Vita not know where to hang his live vault in this dark night?
more
کتاب حاضر هفت نوبت دارد که هر نوبت پیرامون یک کلمه به نگارش درآمده است؛ راوی بخش به بخش از کلمات لایه به لایه رسوب برداری می کند، به دل آن کلمه ها می رود و از آن چه که طی سالیان در آن ها نهان شده پرده برمی دارد. او کلمات را در بسترها و زمینه های مختلف قرار می دهد و آن گاه بر آن نور می تاباند و بخشی از تاریخ یک فقدان را متجلی می کند.
آن چه که خواننده در کتاب پیش رو از نظر می گذراند نوشته هایی است در باب نوبت «آشپزی»، نوبت «سنّ»، نوبت «جزئیات»، نوبت «شاه»، نوبت «نامه»، نوبت «راز» و نوبت «مرگ».
گزیده ای از کتاب:
هفت. آدم هرجای مسیر که باشد عمر رفته یک جور معنی می دهد. در شادی دبستان، در التهاب آن راه پله ها، در انتظار پخش شدن آن سوئیت، در علی السّویگی سال ها بعد نسبت به آن راه پله ها و آن سوئیت و آن رفتارهای دبستانی. وقتی معلوم نیست ماجراها کی شروع می شوند و کی پایان می پذیرند، وقتی هرچیزی به قبلش ربط دارد و قبل ترش و با زمان هم مدام این «قبل و قبل تر» تغییر شکل پیدا می کند، پس ما دقیقا داریم چه چیزی را شماره می زنیم؟
وقت هایی هست در زندگی که ما چیز خاصی هستیم، آن زمان هم، زمان خاصی ست، اما خاص بودگی، عین کاغذکشی، کش نمی آید در فضا. عین دنباله داری در دل آسمان شب محو می شود فقط. محو هم که می شود ما دوباره با انواع بحران مجبوریم دست و پنجه نرم کنیم. وزنه های سنگین پیدا کنیم؛ ترازو پیدا کنیم؛ شاهین ها را به هر ضرب و زوری شده بایستانیم کنار هم. زندگی ما می شود یک جور وفور این تقویم ها، فروپاشی آن ها، از نو برپا کردن آن ها؛ انواع نظم ها و رژیم ها که در یک دوِ امدادیِ بی پایان، زمان را دست به دست می کنند. تعطیلاتی که مدام روی هم می افتند؛ از هم فاصله می گیرند؛ یکی شان به شادی دعوت می کند و دیگری به ماتم. کجاست آن تعطیلات یکه و تکرارناپذیری که کری گرنت طالبش بود؟ چرا بوگارت هیچ وقت از هم نمی پاشید و داستان عمرش چنان محکم و با قطعیت حال را می ساخت؟ چرا جیمز استوارت مغازه ی سر کوچه از جعبه ی موسیقی ای که هر بار باز می شد همان ملودی تکراری اوچی چورنیه را پخش می کرد بدش می آمد؟ چرا مارچلّو ماسترویانی لادولچه ویتا نمی دانست به کجای این شب تیره باید قبای زنده ی خود را بیاویزد؟
more
