Sīmīn Bihbahānī: shāʻir va takāpūgar-i madanī: Persiska (Farsi) 1397

اثر جدید کامیار عابدی، پژوهشگر شعر معاصر، با این سطرها آغاز می‌ شود. عابدی در این تک‌ نگاری، به‌ اختصار اما به طور جامع، نکته‌ ای را درباره‌ ی زندگی و آثار سیمین بهبهانی ناگفته نگذاشته است. سیمین شاعر شاخصی است که بیش از هفت دهه در عرصه‌ ی ادب فارسی خوش درخشید و نه‌ تنها در ایران که در جوامع هم زبان و هم‌ جوار، دوستداران و رهروان بسیار یافت. به گفته‌ ی عابدی «بهبهانی گوینده‌ ای است که دو دوره‌ ی عمده‌ ی سنّت/ نوسنّت‌ گرایی و نوگرایی ادبی را با تمرکز در قالب غزل از سر گذراند. وی را می‌ توان شاعری بسیار چیره‌ دست با تصویرها و زبانی همواره نوشوَنده و پر طراوت قلمداد کرد. شاید بتوان گفت که در حدود یک دهه و نیم پایانی زندگی، پرچم در دست او قرار داشت». با این‌ همه، بهبهانی تنها شاعر نبود. او ترانه‌ سرا، منتقد ادبی و تحلیلگر شعر و آثار منثور هم بود و از او نمی‌ شود یاد کرد و از تکاپوهای مدنی‌ اش سخن نگفت؛ مانند حماسه‌ سرایی در دفاع از میهن و در مدح مقاومت رزمندگان در برابر تهاجم دشمن اشغالگر و حمایت پیگیر از کوشش‌ هایی که برای احقاق حقوق زنان و کودکان صورت می‌ گرفت. از این‌ رو سیمین وجدان بیدار جامعه‌ ی خود بود. در کتاب حاضر، علاوه بر تخصیص پنج فصل به سروده‌ های او، در فصل‌ هایی به این ابعاد شخصیتی، ادبی و هنری شاعر نیز پرداخته شده است. همچنین در فصل پایانی کتاب نمونه‌ هایی از آرای اهل شعر و ادب درباره‌ ی سیمین بهبهانی آمده است.