Hunar-i dawrān-i mudarn: Falsafahʼi hunar az Kant ta Heidegger: Persiska (Farsi) 1385

این كتاب اثری جامع و بحث‌انگیز از نظریه‌ی زیبایی‌شناختی است: نقدی كوبنده بر فلسفه‌ی هنر تكوین‌یافته از سده‌ی هجدهم تا اویل سده‌ی بیستم، همراه با بیان خواست و طلبی به‌دقت مستدل برای روی‌آوری بدیع و قابل‌انعطاف‌تر به هنر. ژان‌ـ‌ماری شفر، از سردمداران زیبایی‌شناسی فرانسوی، به كندوكاو در آثار كانت، شِلِگل، نوالیس، هگل، شوپنهاور، نیچه و هایدیگر می‌پردازد تا نشان دهد كه این متفكران گوناگون رویكردی مشترك به هنر دارند كه او بر آن نام نگره‌ی نظری را می‌نهد. مطابق این نگره، هنر نوع خاصی از شناخت شهودی، كمابیش رمزی و از بیخ‌ و بن متفاوت با شناخت عقلی به‌دست‌آمده از دانش را ارائه می‌دهد. این طرز تلقی نظریه‌پردازان را ترغیب كرد تا نوابغ هنری را كاهنان اعظم معبد انسانیت، و آفرینندگان آثاری بدانند كه ذات نامرئی جهان را بر ملا می‌كنند. فیلسوفانْ بیان‌ناپذیری را مقصد هنر دانستند، از قبول آفرینش‌های دست دوم به‌عنوان هنر اصیل سر باز زدند، و در ایجاد اوضاع و احوالی مؤثر افتادند كه در آن از نوابغ انتظار می‌رفت تا همگان را با شوك، معما و رمزوراز مواجه كنند.