Mabānī-yi 'Irfān va Taṣavuf: Persiska (Farsi) 1401

مبانی عرفانی ، احوال عارفان ، اصطلاحات و طریقه‌های تصوف، مقولاتی است که نگارنده در این کتاب به تفصیل از آن سخن به میان آورده است .وی ابتدا تعاریفی کلی و جامع از اصول عرفانی به دست می‌دهد ;سپس شرح حال زندگانی 66نفر از عرفای نامدار ایران و عقاید آن‌ها را باز می‌گوید که از آن جمله‌اند : جامی، رابعه عدویه، عراقی، عین القضاه همدانی، سنایی غزنوی، ابن فارض حموی و ابوسعید ابی الخیر در پی آن مخاطبان، با شرح اصطلاحات و تعبیرات مهم عرفانی آشنامی‌شوند .طریقه‌ها و شیوه‌هایی که صوفیان و عرفا برای تهذیب نفس به آن تاسی می‌کنند پایان بخش مطالب کتاب است . صحبت از عرفان و تصوف به سادگی و صراحت سایر موضوعات نیست چرا که هریک از اعتقادات دینی و مذهبی مستند به شواهد تاریخی و یا بیان شفاف و صریح از سوی بانیان یا معتقدین بدانهاست. اما عرفان همواره با نوعی رمز و راز همراه بوده و پیروان این طریقت معنوی کمتر تمایلی به افشاء دانسته های خود داشته و دارند لذا اقوال و تعابیر متفاوتی در مورد این روش وجود دارد تا آنجا که برخی برای فراغت از کنکاش در مورد آن یکسر به رد و بطلان چنین تفکری پرداخته و هر نوع جلوه و تظاهر عملی ونظری را مردود دانسته اند. عرفان اعتقاد به عشق مطلق است. این اعتقاد خود را مقید به باور مشخصی از ادیان نمی نماید در عین حال بخاطر بهره مندی از روح لطیف عشق همواره جایگاه ارزنده ای در تمام ادیان و مذاهب داشته و به نوعی با آنها سازگار شده بی آنکه از اصل خود عدول کرده باشد و رمز ماندگاری عرفان نیز همین است. لفظ عرفان از میستیک یا گنوسیسم به معنای مرموز و پنهانی به فارسی ترجمه شده است.در بین محققین عرفان این اتفاق نظر وجود دارد اساس عرفان تلفیق دو تفکر اصالت ماده و اصالت معنویت است.