Vaqtī kasī dirakht'hā-yi chahār'bāgh rā bishumārad: Persiska (Farsi) 1399

وقتی کسی درخت های چهار باغ را بشمارد

Upplaga: 2

Författare: Fāṭimah Sarmashqī

Betyg:

20,20 $

4-6 Veckor

Pocketbok

20,20 $

Välj antal

Dela

Önskelista

Charbagh was full of stories. stories that no one believed except Amali; If it reached the ears of a stranger, he would say that the days of these stories and anecdotes have passed, no one dared to tell them anymore, and the stories were locked in the chests of old men and old women whose grandchildren no longer understood their language. People saw the four gardens and passed by them, but no one knew why there were twelve or thirteen sapidar trees on the other side of the vineyards that no crow dared to build a nest on their branches. Every time I saw Chaharbagh, the sapidars brought their branches and dragged me towards the small dilapidated house next to the spring, as if someone was waiting for me to tell me a story. I never saw anyone in that house, but every time I heard the sound of cheering, clapping, and clapping, I fantasized that maybe there was a wedding somewhere around there. This novel is the story of my forgetfulness and that of all the villagers who once saw the trees of the four gardens and counted them.

چهارباغ پر از قصه بود. قصه هایی که کسی جز امالی آنها را باور نمی کرد؛ اگر به گوش غریبه ای می رسید لب ور می چید که روزگار این قصه ها و حکایتها گذشته، دیگر کسی جرأت نمی کرد آنها را تعریف کند و قصه ها در سینه ی پیرمردها و پیرزنهایی حبس شدند که دیگر نوه هایشان هم زبان شان را نمی فهمیدند. مردم چهار باغ را میدیدند از کنارش می گذشتند اما کسی نمی دانست چرا آن سوی باغهای انگوری دوازده یا سیزده درخت سپیدار روییده که هیچ کلاغی جرات ندارد روی شاخه هایش لانه بسازد؟ من هر بار چهارباغ را میدیدم سپیدارها شاخه هایشان را پیش می آوردند و مرا کشاندند سمت خانه ی مخروبه ی کوچک کنار چشمه که انگار یک نفر منتظرم است تا برایم قصه بگویدا هیچ وقت کسی را در آن خانه ندیدم اما هر بار صدای هلهله و کل کشیدن و دست زدنها گوشم را بر میکرد و خیالات برم می داشت که شاید جایی همان اطراف عروسی است. این رمان داستان فراموشی من و تمام اهالی روستایی است که روزی درختهای چهار باغ را دیده و آنها را شمرده اند.