Kāyah du sīnamā ( 2 jildī ): Persiska (Farsi) 1398

گزیده مقالات اساسی کایه دو سینما دهه ١٩٥٠: نئورئالیسم، هالیوود، موج نو. کایه دو سینما ( به معنی دفترچه های سینما ) یک مجله سینمایی تاثیرگذار و معتبر فرانسوی است که در سال ١٩٥١ توسط « آندره بازن »، « ژاک دونیول والکروز » و « ژوزف ماری لودوکا » بنیان گذاشته شد. این مجله در پی توقف و دگرسانی نشریه « ریویو دو سینما » با سردبیری اریک رومر و حضور منتقدانی همچون ژان لوک گدار، فرانسوا تروفو، کلود شابرول و ژاک ریوت آغاز به کار کرد. کایه دو سینما ضمن طرح و دفاع از نظریهٔ مؤلف که تاکید ویژه بر « دستخط » مؤلف دارد، به کشف سینماگران مؤلفی همچون اورسن ولز، جان فورد، آلفرد هیچکاک و هاوارد هاکس پرداخت. كتاب پيش رو به بحث و بررسی گزيده ای از مهم ترين مقالات اين نشريه در دهه ی ١٩٥٠ در زمينه های « نئورئاليسم »، « هاليوود » و « موج نو » پرداخته است. نقد و نظريه فيلم به گونه‌ ای که امروز می‌ شناسیم - و حتی فیلم سازی هم – به نقد فیلم فرانسوی در دوره‌ ای که از ۱۹۴۵ آغاز می‌ شود و به‌ ویژه به دستاوردهای مجله کایه دو سینما که از ۱۹۵۱ راه افتاد، مدیون است. در این میان معمولا به دو مرحله ی مهم اشاره می‌ کنند: دوره کایه از دهه ۱۹۵۰ که فیلم‌ های موج نو را مطرح کرد و کمک کرد تا مباحث انتقادی مهمی در انگلیس و آمریکا در اواخر دهه ی ۱۹۵۰ و اوایل دهه ی ۱۹۶۰ دربگیرد. و دوره ی پس از ۱۹۶۸ که دوره ی تفصيل نظری و سیاسی شدن کایه و متعاقباً نظریه و نقد فیلم در انگلیس و آمریکای دهه ی ۱۹۷۰ است. تامس السايسر در « نگاهی متمرکزتر به اعتلای نظام‌ مند سینمای هالیوود به سطح هنر بزرگ » خاطر نشان کرد که افسانه چنین است که این کار عظیم را روشنفکرانی با انگیزه و ناآرام تقریباً دست تنها در پاریس صورت دادند؛ فکرهایشان را روی هم گذاشتند و نمایش روابط عمومی درخشانی پدید آوردند که به « کایه دو سینما و موج نو » شهرت یافت. این جلد، و جلد دیگری که در پی می‌ آید، می‌ خواهند بررسی درست آن افسانه را، با نگاهی به تطور آن، ممکن سازند و در عین حال سهم واقعی و حیات کایه در نقد را روشن کنند.