Mā va lībirālīsm: ẓuhūr va ufūl-i lībirālīsm dar mīyān-i andīshmandān-i muʻāṣir-i Īrānī: Persiska (Farsi) 1396

دوران جدید و معاصرِ فکرِ غربی را دورانی دانسته اند که اندیشه «لیبرالیسم» در آن شکل گرفته و سرانجام به صورت اندیشه غالب درآمده است؛ اندیشه ای که در چند قرن اخیر دارای فراز و فرودهایی نیز بوده است. «لیبرالیسم» در بدو ظهور در عین واکنشی بودن به اندیشه های فلسفه مدرسی (فلسفه «اسکولاستیک») و اندیشه های دینی قرون وسطی، با گذشت زمان، ویژگی ها و مؤلفه هایی را در خود مشخص و تعریف کرده که باعث شفافیت ابعاد، عمیق شدن معنا و گستردگی جغرافیایی آن شده است. حالت های بعدی این اندیشه به شرایط اجتماعی و تاریخیِ به وجود آمده و تلاش اندیشمندانی برمی گردد که در این حوزه، تفکر و تأمل داشته اند؛ این تلاش ها معطوف به مبانی و ارکان «لیبرالیسم» و با توجه به نیازها و شرایط مختلف بوده است. این که «لیبرالیسم» از کجا شروع شده و چه سیری را طی کرده و با چه تحولات و مسائلی مواجه بوده است، موضوعی است که مستلزم بررسی تاریخ تحولات و اندیشه های معاصر غرب است. قطع نظر از ریشه های سیاسی و اجتماعی تحول مذکور، مفاهیم آزادی خواهی و آزادی گرایی، انسان گرایی، عقل گرایی، فردگرایی، برابری خواهی و برابری گرایی، مالکیت گرایی، قانون گرایی، دنیاگرایی، جدایی دین از سیاست، تجربه گرایی، حق گرایی مدنی و سیاسی، محدودیت اختیارات دولت و قراردادگرایی، به گونه ای با اندیشه سیاسی «لیبرالیسم» جلوه می نماید.