Rūzigār-i Farrukh: guft va gū bā Farrukh Ghaffārī: Persiska (Farsi) 1396

سال ۱۳۴۵، وزارت فرهنگ و هنر کلاس‌ های آموزشی سینمایی برگزار کرد که غفاری در آن درس تاریخ سینما می‌ داد. بعد با همان هنرجویان به تلویزیون رفت و معاون فرهنگی و بعد هم قائم‌ مقام تلویزیون شد و تا دوازده سال هم در همین سمت باقی ماند. بسیاری از استعدادهای فیلمسازی مستند و داستانی سینمای ایران در همان دوره و با مدیریت او فعالیت جدی خود را آغاز کردند. دو سال بعد از راه‌ اندازی تلویزیون ملی ایران، سمت معاون مدیرعامل جشن هنر شیراز به غفاری واگذار شد و او نمایش‌ های طراز اول جهان را برای نمایش در فضای آزاد تخت‌ جمشید انتخاب کرد و به ایران آورد. کنار این فعالیت‌ ها، او تلاش فراوانی کرد که هنرمندان پیشکسوت روحوضی را در چهار دورۀ جشن طوس در مشهد به صحنه بازگرداند. هم‌ زمان تلاش‌ های فراوانی کرد تا تعزیه و نمایش‌ های آیینی ایرانی را به اروپاییان معرفی کند. کتابی هم با عنوان تئاتر ایرانی نوشت که به بررسی روان‌ شناختی عناصر تعزیه و تأثیرات آن بر تماشاگر می‌ پردازد. علاقۀ بی‌ اندازۀ فرّخ غفاری به ایران و ایران‌ شناسی سبب شد او کتاب راهنمای ایران‌ شناسی را بنویسد که به معرفی جغرافیایی شمال ایران می‌ پردازد. مطالعۀ سفرنامه‌ های مختلف سیاحانی که از ایران دیدن کرده‌ بودند، هم سندی شد برای آغاز نگارش فیلمنامۀ «زنبورک». طنازی غفاری در این فیلم آخر به اوج می‌ رسد. شیوۀ روایت پاره‌ پاره به سبک هزار و یک‌ شب، بازنمایی عوارض واپس‌ گرایی در میان عامۀ مردم و فرهنگ تنبلی و تن‌ پروری و پخته‌خوری با استفاده از شگردهای مختلف نمایش‌ های ایرانی از نقالی و پرده‌ خوانی گرفته تا تأثیرپذیری از نقوش مینیاتور ایرانی برای ساخت و ساز تصاویر در این اثر او نمایان است.