Gulistān-i Saʻdī: Persiska (Farsi) 1393

گلستان گل‌افشان‌ ترین باغ همیشه بهار و بی‌ خزان ادب فارسی است و همتایی جز شاید مناجات‌ نامه‌ ی‌ خواجه عبدالله انصاری ندارد. با این تفاوت که مناجات‌ نامه تک موضوعی است و داستان ندارد. داستان‌ های سعدی که شعرهای نخبه‌ ای در میان آن ها درج است، بر خلاف آثار منثور قبل و بعد آن که دیگران نوشته اند گرفتار تکلف و عربی زدگی و پیچیده‌ گویی معماوار نشده، و همچون جویبار زلالی خنیاگر است. آرایه‌ ی اصلی و مهم آن سجع است: «هنرمند هر کجا که رود قدر بیند و به صدر نشیند.» وجه دیگر اهمیت آن در طنزآمیز بودن آن است. گلستان مشتمل بر ۸ باب است : ۱- در سیرت پادشاهان ۲- در اخلاق درویشان ۳- در فضیلت قناعت ۴- در فواید خاموشی ۵- در عشق و جوانی ۶- در ضعف و پیری ۷- در تأثیر تربیت ۸- در آداب صحبت. بر اساس تصحیح و طبع شادروان محمدعلی فروغی و مقابله با دو نسخه ی معتبر دیگر، تصحیح، مقدمه، تعلیقات، واژه نامه و فهارس: بهاءالدین خرمشاهی