Farhang-i pasvand dar zabān-i Fārsī (barrasī-i davāzdah pasvand): Franska 1388

پسوندها و پیشوندها یکی از بزرگ‌ ترین گنجینه‌ های زبان فارسی است که در کنار فعل‌ ها و اسم‌ های مرکب و پسوندواره‌های فعلی، پیکره ی اصلی زبان فارسی را می‌ سازند. شمار پسوندهای شناخته و کاربردی زبان فارسی، که بیش‌ و کم در نوشته‌ های قدیم و نو فارسی آمده‌ اند، افزون بر یکصد و پنجاه است. پسوندها و پیشوندها در کار واژه‌ سازی و واژه‌ یابی، چه برای برابرگذاری واژه‌های فرنگی و چه در کار ترجمه، یکی از مهم‌ ترین ابزارهای زبانی به شمار می‌ آیند. کتاب حاضر دربردارنده ی دوازده پسوند پرکاربرد زبان فارسی در نوشته‌ های قدیم و نو این زبان است که عبارتند از: ـ انه؛ ـ چه؛ ـ ستان/ استان؛ ــِ ش؛ ــَ ک؛ ـ گاه؛ ـ گر، ـ گری؛ ـ گون؛ ـ گونه؛ ـ مند، ـ اومند؛ ـ ناک؛ ـ وار. در این پژوهش کوشیده شده‌است که از نوشته‌های قدیم و نو، نظم و نثر بهره برده شود تا داوری پژوهشگران درباره ی وندهای فارسی از پشتوانه ی شواهد و نمونه‌ های کافی برخوردار باشد. شمار نوشته‌ هایی که در فراهم آوردن این پژوهش از آن‌ ها سود برده شده افزون بر هزار و چند صد رساله و کتاب است.