Digargūnī: Persiska (Farsi) 1399

دگرگونی

Författare: Rachel Cusk

Betyg:

10,43 £

4-6 Veckor

Pocketbok

10,43 £

Välj antal

Dela

Önskelista

I remembered Gerrard's irrational and childish behavior in those days, his unstable behavior. I said that I think most married lives are like stories, they have a suspension of disbelief. That is, evolution does not cause them to continue, even avoiding certain facts does not cause them to continue. I said that I am sure that during those events, he himself was one of those facts. There was no choice but to ignore his feelings, otherwise, the story would continue. I said, although now that I remember those days, I see the same omissions, the same things that were denied or voluntarily forgotten in the service of telling the story, they became more and more and dominated the story moment by moment. These abandonments, like the things I left in his house, changed their meaning during all these years, and accepting them was not always easy. For example, my indifference toward Gerard's suffering, which was not so important in those days, but later on, I felt more and more guilty. In pursuit of my future, I pushed many things away from me, but now my future has gone away from me, and the strength of its shadow has increased so much that I thought I would be punished for a sin that I have not yet realized. I said that I may never know what to deny and what to preserve.

یاد رفتارهای غیرمنطقی و بچگانه ی جرارد در آن روزها افتادم، یاد آن رفتارهای بی ثبات و عورت نمایی های گاه به گاهش. گفتم به گمانم بیشتر زندگی های زناشویی مثل داستان اند، تعلیق ناباوری دارند. یعنی تکامل، موجب تداوم شان نیست، حتی گریز از حقایقی خاص هم موجب تداوم شان نیست. گفتم از این بابت مطمئنم که هنگام آن اتفاقات، او هم خودش یکی از همان حقایق بوده. چاره ای نبود جز آن که احساساتش را نادیده بگیری، وگرنه داستان ادامه می یافت. گفتم هرچند حالا که به یاد آن روزها می افتم می بینم همین رهانیدن ها، همین چیزهایی که در خدمت روایت داستان، انکار یا خودخواسته فراموش می شدند، همین ها لحظه به لحظه تعدادشان بیشتر و بر داستان چیره می شدند. این رهانیدن ها هم مثل همان وسایلی که در خانه اش جا گذاشتم، طى این همه سال معنایشان عوض شد و پذیرش شان همواره هم ساده نبود. مثلا بی تفاوتی من نسبت به رنج جرارد که آن روزها چندان مهم نبود اما بعدها حس گناهم بیشتر و بیشتر می شد. در پی آینده ام خیلی چیزها را از خودم راندم اما حالا همان آینده ام از من رمید، نیروی شماتتش هم آنچنان بیشتر و بیشتر شد که گمان بردم برابر با گناهی مجازات می شوم که هنوز متوجهش نشده ام. گفتم شاید هرگز نفهمم چه چیزهایی را باید برهانم و چه چیزهایی را حفظ کنم.