Kalām-i Khāmūsh: Darbārah-yi Adabīyāt va Tanāquz̤'hā-yash: Persiska (Farsi) 1401

کلام خاموش: درباره ادبیات و تناقض‌هایش

Författare: Jacques Rancier

Betyg:

13,90 €

4-6 Veckor

Pocketbok

13,90 €

Välj antal

Dela

Önskelista

Jacques Rancière has continually unsettled political discourse, particularly through his questioning of aesthetic "distributions of the sensible," which configure the limits of what can be seen and said. Widely recognized as a seminal work in Rancière's corpus, the translation of which is long overdue, Mute Speech is an intellectual tour de force proposing a new framework for thinking about the history of art and literature. Rancière argues that our current notion of "literature" is a relatively recent creation, having first appeared in the wake of the French Revolution and with the rise of Romanticism. In its rejection of the system of representational hierarchies that had constituted belles-letters, "literature" is founded upon a radical equivalence in which all things are possible expressions of the life of a people. With an analysis reaching back to Plato, Aristotle, the German Romantics, Vico, and Cervantes and concluding with brilliant readings of Flaubert, Mallarmé, and Proust, Rancière demonstrates the uncontrollable democratic impulse lying at the heart of literature's still-vital capacity for reinvention.

ژاک رانسیر در کتاب کلام خاموش پرسش از چیستی ادبیات را از نو طرح می‌کند. ظاهراً همگان تصور روشنی از ادبیات دارند، اما بر سر تعریف آن اجماعی وجود ندارد. رانسیر به جای آن‌که تعریفی نو از ادبیات ارائه کند به لحظه‌ی شکل‌گیری این اصطلاح جدید رجوع می‌کند تا آن را در متن یک تغییر ادراکی ژرف جای دهد. به دنبال این تغییر، نظم سلسله‌مراتبیِ حاکم بر موضوع‌ها و ژانرهای ادبی که بنای بوطیقای کهن را تشکیل می‌داد فرو می‌ریزد و جای خود را به نوعی برابری ریشه‌ای میان موضوع‌ها و از هم گسستن ژانرها می‌دهد که بر اثر آن هر چیزی می‌تواند از ظرفیت ادبی برخوردار باشد و هیچ موضوعی نمی‌تواند فرم یا سبک خاص خود را تحمیل کند. این برابری ریشه‌ای مبنای آشوبناک ادبیات در مقام پدیده‌ای نوظهور و ناکامل است و از ادبیات موجودی دوپاره و متناقض می‌سازد که دائم در پی رسیدن به انسجام و غلبه بر تعارض‌های درونی و بیرونی خود است. تحلیل پردامنه‌ی رانسیر، که از یک سو تا افلاطون و ارسطو کشیده می‌شود و از سوی دیگر به ایدئالیسم آلمانی و جنبش رمانتیسم می‌رسد، چارچوب نظری جدیدی برای فکرکردن به تاریخ هنر و ادبیات از خلال همین تعارض‌ها و تضادها فراهم می‌کند. در این چارچوب جدید، مسائل ریشه‌داری چون نسبت میان هنر پیشرو و سیاست رهایی‌بخش، هنر برای هنر و هنر در مقام بیان اجتماع، و نسبت میان هنر و زندگی از نو طرح می‌شوند و صورتی تازه پیدا می‌کنند. رانسیر در کلام خاموش موشکافی‌های نظری خود را با تفسیرهای بدیعی از آثار نویسندگانی چون فلوبر، بالزاک، مالارمه و پروست همراه کرده است.