Munālīzā-yi ghārnashīn: Persian 1400

رمان فارسی. از اوایل قرن بیستم رمان هایی با مضمون آخرالزمان و آنتی یوتوپیا یا ضد آرمانشهر مورد توجه بسیاری از نویسندگان و البته مخاطبان قرار گرفته است. شاید بشود رمان “ما” اثر یوگنی زامیاتین نویسنده روس، نوشته شده در سال 1921 را اولین نمونه از این دست بدانیم. رمان هایی مانند دنیای قشنگ نو اثر آلدوس هاکسلی، میرا اثر کریستوفر فرانک، فارنهایت 451 اثر ری بردبری نمونه های عالی از این دست داستان ها هستند. ژانری که اکثر رمان های این چنینی در آن به نگارش درآمده اند علمی و تخیلی است. چرا که نویسندگان این آثار بیش از هر چیز از پیشرفت های سریع علمی و فنی بشر به وحشت افتاده اند. فجایعی مانند توانایی بشر در ابراز خشونت بیشتر در جنگ ها، امکان کشتارهای گسترده، نابودی و تخریب محیط زیست و توانایی دست بردن به ژن ها و تولید و ایجاد بیمارهای جدید و ناشناخته از جمله آنهاست. رمان "مونالیزای غارنشین" نوشته ی داوود قنبری نیز در این حیطه قرار گرفته است. در جهانی که توسط طمع انسان ها به شکلی غیر قابل برگشت تغییرات شگرفی انجام پذیرفته است. بیست و چند سال قبل از آغاز این دوران شگفت آور، یک ایرانی به نام اردشیر و شریک انگلیسی اش جیم متوجه تغییراتی شگرف در رفتار حیوانات ساکن در منطقه ی چرنوبیل می شوند. این حیوانات با تغییراتی که بر اثر تششعات اتمی در ژن هایشان حادث شده است، رفتاری انسانی پیدا کرده اند.