Tārīkhʹmandī-i zabān-i Qurān ( ta'ammulī dar maʻnāshanāsī-i matn-i muqaddas ): Persian 1400

آیا زبان قرآن، به لحاظ واژگانی و ساختار زبانی، در بستر زمان و مکان شکل گرفته است؟ و از این نظر زبانی بشری است؟ یا اینکه این زبان، چون از سوی خداوند نازل شده بنابر این خارج از قید زمان و مکان است و به تعبیری ازلی و ابدی است؟ پذیرفتن هر کدام از این دو نظریه، نتایج کاملا متفاوتی برای مخاطب قرآن در بر خواهد داشت. در این بخش تلاش شده است تا به همین مسئله پرداخته شود و به نتایج متفاوت آن نیز اشاره شود. معمولا «متن مقدس» را به معنای متنی دانسته اند که از نظر پیروانش، متنی غیر بشری است و منشاء آن، خداوند دانسته می شود. اعم از آنکه این متن اوستا، تورات، انجیل یا قرآن باشد. در این صورت، مجموعه ی احادیث، روایات، تفاسیر و تاویل هایی که از سوی اشخاص، پیرامون متن مقدس صورت پذیرفته است، به عنوان متن مقدس یا کتاب مقدس دانسته نمی شود. البته واژه ی مقدس به معنای پاکیزه شده است نه چیزی که از ابتدا پاک بوده است. در قسمت زبان دینی این نکته را بیشتر توضیح خواهم داد.