Sīnamāsūzī dar Īrān: Persian 1397

از زمان نخستين آتش سوزی سينما در تهران در شهريور ١٢٨٨ تا آتش سوزی های گسترده سينماها در ماه های منتهی به انقلاب ١٣٥٧ حدود هفتاد سال فاصله است. در اين فاصله سينماهای بسياری طعمه ی حريق شدند که اغلب به عنوان حوادثی کمابيش ساده و معمولی تلقی می شدند؛ اگر چه دست کم صاحبان سينماها را به خاک سياه می نشاندند. با درگرفتن اعتصاب ها و تظاهرات بزرگ عمومی در روزهای انقلاب، شعله ی خشم گروه هايی از مردم دامن سينماها را نيز گرفت و سوزاندن زنجيره ای تالارهای سينما به دست کسانی صورت می گرفت که اغلب، تا چند صباحی پيش از آن، مشتری های همان سينماها بودند؛ اما در اين ميان سوزاندن «سينما رکس» آبادان، که به کشته شدن حدود چهارصد نفر منجر شد، و در نوع خود بی سابقه بود فاجعه ای ملی تلقی شد که نه کارگزاران نظام سلطنتی و نه نيروهای انقلابی هيچ کدام مسئوليت آن را به گردن نگرفتند. سوختن چهارصد انسان بی گناه جنايتی بود هول آور که پس از گذشت چهار دهه پاره ای از جزييات آن هم چون رازی سر به مهر باقی مانده است، و دهشتناک ترين حادثه سينماسوزی نه فقط در ايران بلکه در جهان محسوب می شود.