Insānshināsī-i farhangī-i shahr-i Tihrān: Persian 1395

انسان‌ شناسی شهری به عنوان یکی از زیرشاخه‌ های انسان‌ شناسی فرهنگی، پیشینه‌ ای سی‌ ساله در اروپا و پنجاه‌ ساله در امریکا دارد. در ایران این رشته نخستین بار با کتاب «انسان‌ شناسی شهری» در اوایل ۱۳۸۰ مطرح و تدریس آن در دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران آغاز شد. انسان‌ شناسی شهری از آن زمان به عنوان یک حوزۀ کاربردی، جایگاهی هر چه پر اهمیت‌ تر در مطالعات شهری ایران پیدا کرد. با این حال، کتاب نخست نیاز به منابع و کتاب‌ های دیگری داشت تا آن را به واقعیت‌ های کاربردی و میدانی مطالعۀ شهری در ایران پیوند دهد. کتاب حاضر، «انسان‌ شناسی فرهنگی شهر تهران» که یک دهه بعد از کتاب نخست منتشر می‌ شود، حاصل کاری گروهی است که بر روی شهر تهران به انجام رسیده است. این کتاب برندۀ نخستین جشنوارۀ بین‌ المللی پژوهش‌ های شهری تهران شد که به تیم پژوهشگر آن در انسان شناسی‌ و فرهنگ تعلق گرفت. در این کتاب، شهر تهران به ده حوزۀ مفهومی مجزا از جمله «تاریخ»، «فضا»، «زمان»، «محیط زیست»، «اقتصاد»، «قدرت»، «هویت»، «نشانه»، «آسیب» و «بازنمایی» تقسیم شده و در هر کدام مهم‌ ترین مسئله یا مسائل آن حوزه به بیان و تحلیل درآمده است. کتاب در فصل نهایی، تلفیقی از حوزه‌ های تفکیک شده ارائه داده تا مخاطبان بتوانند به عنوان یک اصل روشی، رویکرد کل‌ گرایانۀ انسان‌ شناسی را درک کنند. نکتۀ دیگر دربارۀ کتاب حاضر، رویکرد کیفی همۀ پژوهش‌ ها و فصول و استفادۀ گستردۀ آن از روش اتنوگرافی به عنوان روش اصلی انسان‌ شناسی است. مخاطبان اصلی کتاب همۀ پژوهشگران علوم انسانی و اجتماعی و همچنین متخصصان در حوزۀ مطالعات شهری است.