Bigū - bikhand bā Ḥāfiẓ: rūykard-i padīdārī bih ṭarz-i sukhan-i Ḥāfiẓ va ṭanz-i naqī ̤zahgūyān: Persian 1393

غلبه‌ ی هنر و اندیشه ی حافظ بر کسی پوشیده نیست و در سرتاسر روزگارانی گسترده است که پس از او و در سایه ی سخنش، بر شعر و شعور ما گذشت. «بگو - بخند با حافظ» برخوردی است از نزدیک با پدیده ی فراتاریخی حافظ و تلاشی است برای بازیابی بخشی از میراث او در سنت نقیضه­ ‌گویی فارسی. به نظر می­ رسد که «ماجرای پایان ­‌ناپذیرِ حافظ» صرفا" نه در شناخت ما از مؤلف، یا رسیدن به نسخه­‌ ای نهایی از دیوان و یا حتی کاویدن محتوای اشعارش، بلکه بیشتر در آنچه می ­توان میراث پس­ از حافظ نامید، جریان داشته باشد. از این زاویه نیز می­ توان به آسیب­ شناسیِ رویکردهای غالب در حافظ­ پژوهی امروز پرداخت و نوید گامِ دیگری داد که به تاریخ هرمنوتیکی شعر حافظ نظر داشته باشد. «بگو - بخند با حافظ» گامی به سوی تدوین تاریخ ادبی خوانندگانی است که خواست­ ها و خوانش­ های مردمی ادوار مختلف را از شعر حافظ بازتاب می­ دهند. نقیضه­ گویان، شعر حافظ را با زبان شوخی و خنده­ در آمیخته اند و در حقیقت، چهره ی غیررسمی حافظ را در طول تاریخ شکل داده‌ اند.