فلسفۀ ملال الفارسية 1396

ملال همواره به‌ نوعی با انسان همراه بوده است. کیر کگور می‌ گوید «خدایان ملول بودند و بنابراین انسان را آفریدند. آدم از تنهایی ملول بود و بنابراین حوا را خلق کردند. از آن زمان، ملال وارد جهان شد و درست به همان نسبتی که جمعیت رشد می‌ کرد، ملال نیز بیش تر می‌ شد». این پدیده که در دوران پیشامدرن به اشراف و برخی طبقات خاص محدود بود از دوران رومانتیسم گسترش یافت و به‌ تدریج به یکی از ویژگی‌ های انسان مدرن تبدیل شد. ملال مردم را از درون می‌ خورد و همچون غبار، بی‌ آن که ببینیم می‌ آید و می‌ رود و همچون خاکستر بر دست و چهره‌ مان می‌ نشیند. برخی ملال را ریشۀ تمام شرها می‌ نامند، برخی دیگر آن را امتیاز انسان مدرن و حتی وجه تمایز انسان و حیوان می‌ دانند و گروهی دیگر، بر این باورند که ملال انسان را از انسانیت تهی می‌ کند. برخی ملال را ثمرۀ کوچ معنا از زندگی انسان مدرن می‌ دانند و برخی دیگر، آن را چیزی می دانند که به معنای بزرگ نهفته‌ ای اشاره دارد. ملال با معنای هستی سر و کار دارد و همین کافی است تا اسوندسن، آن را موضوع فلسفه بداند. او در این کتاب می‌ کوشد با رویکردی بینا رشته‌ ای و با بهره‌ گیری از متونی از رشته‌ های فلسفه، ادبیات، روانشناسی، الهیات و جامعه‌ شناسی و بررسی آرای فیلسوفانی همچون سنکا، کانت، کیرکگور، نیچه و هایدگر و تحلیل مسائلی همچون رابطۀ ملال با رومانتیسم و مدرنیته، کار و فراغت، و مرگ و زندگی، ما را به درک بهتری از ابعاد مختلف این مفهوم و نقشی که در زندگی ما ایفا می‌ کند و واکنش‌ های مختلفی که می‌ توان در برابر آن نشان داد برساند.