Shafaq dar Kham-i Jādah-yi Bī'rahguzar: Persiska (Farsi) 1403

شفق در خم جاده‌ ی بی رهگذر

Författare: André Aciman

Betyg:

144 SEK

Vi kommer att informera dig

Kartongbok

144 SEK

Välj antal

Dela

Önskelista

The New York Times-bestselling author of Find Me and Call Me by Your Name returns to the essay form with his collection of thoughts on time, the creative mind, and great lives and works Irrealis moods are a category of verbal moods that indicate that certain events have not happened, may never happen, or should or must or are indeed desired to happen, but for which there is no indication that they will ever happen. Irrealis moods are also known as counterfactual moods and include the conditional, the subjunctive, the optative, and the imperative--all best expressed in this book as the might-be and the might-have-been. One of the great prose stylists of his generation, Andr� Aciman returns to the essay form in Homo Irrealis to explore what time means to artists who cannot grasp life in the present. Irrealis moods are not about the present or the past or the future; they are about what might have been but never was but could in theory still happen. From meditations on subway poetry and the temporal resonances of an empty Italian street to considerations of the lives and work of Sigmund Freud, C. P. Cavafy, W. G. Sebald, John Sloan, �ric Rohmer, Marcel Proust, and Fernando Pessoa and portraits of cities such as Alexandria and St. Petersburg, Homo Irrealis is a deep reflection on the imagination's power to forge a zone outside of time's intractable hold.

دوست داشتم همه‌چیز همان‌طور که هست بماند، چون این هم میل مشترکِ آدم‌هایی است که همه‌چیزشان را باخته‌اند، رگ‌و‌ریشه‌شان، توانِ زایشِ دوباره‌شان. شاید حرکت کنند، این‌جا و آن‌جا بروند، بکوچند، آواره باشند، اما در همان حالِ‌ گذار هم دچار یک‌جور سکونند؛ دقیقاً چون ریشه‌‌ در جایی ندارند، پس تحرّکی هم به آن معنا ندارند، از تغییر واهمه دارند، و عوض آن‌که در جست‌و‌جوی خاک باشند، به هر چیزی تکیه می‌کنند. تبعیدی خانه و کاشانه‌اش را از دست داده که هیچ، یافتنِ جایی دیگر هم در توانش نیست، راستش اصلاً فکرش را نمی‌تواند بکند. بعضی‌هاشان که مفهوم خانه و آشیانه را هم از یاد برده‌اند؛ سعی می‌کنند معنا و مفهوم خانه و وطن را با جا و مکانِ تازه‌شان ازنو بسازند، درست به‌سان عاشقِ وانهاده‌ای که عشقِ تازه را بر ویرانه‌های عشقِ قبلی بنا می‌کند. بعضی آدم‌ها تبعید را با خود می‌کشند و می‌آورند و هر جا باشند بر سرِ خود آوار می‌کنند.