Dīvān-i Niẓām-i Istarābādī ( sadah-i 9 - 10 Q. ): Persiska (Farsi) 1391

تحقیق و تصحیح: شایسته ابراهیمی ، مرضیه بیک وردی لو. نظام الدین بن حسین بن مجدالدین استرآبادی از شاعران شیعی مذهب سده نهم و اوایل سده دهم قمری است. شیعی مذهب بودن او را قصایدش در باب منقبت ائمه دین آشکار می‌ کند؛ قصایدی که در دیوانش فراوان به چشم می‌ خورد. ادوارد براون در تاریخ ادبیات خود او و دیگر شاعران منقبت سرای هم‌ عصرش را مقدمه ظهور و شیوع این نوع شعر در عهد صفوی دانسته است. نظام استرآبادی مدیحه سراست،‌ بیش ترین قصاید او در مدح ائمه (ع)، به ویژه، علی (ع) و آل اوست و حتی هنگامی که مدح بزرگان وقت را می‌ گوید آنان را به دوستی اهل بیت می‌ ستاید تا جایی که بسیاری از تذکره نویسان او را مداح اهل بیت معرفی کرده اند و مدایح او برای پیامبر و علی و آل علی (ع) را بی نظیر دانسته‌اند. آگاهی او از نجوم و علوم ادبی در دیوانش مشهود است؛ بی شک او هنگامی که در هرات به سر می‌ برده است علوم ادبی و دیوانی را،‌ چنان که در هرات آن روز رواج داشته، آموخته است. او از شاعرانی مثل حافظ،‌ سلمان ساوجی، خاقانی،‌ انوری، ظهیری فاریابی و ... نام برده است، بنابراین پیداست که از شعر شاعران پیش از خود نیز بهره برده است.