پناهگاه زمان فارسی 1403

Panāhgāh-i Zamān

نویسنده: Georgi Gospodinov

امتیاز:

160 SEK

4 تا 6 هفته

شومیز

160 SEK

انتخاب تعداد

اشتراک‌گذاری

لیست علاقه‌مندی‌ها

Award-winning Bulgarian author Georgi Gospodinov has enthralled readers around the world with his labyrinth-like, Kafkaesque tales of contemporary Europe. In Time Shelter, an enigmatic flâneur named Gaustine opens a “clinic for the past” that offers a promising treatment for Alzheimer’s sufferers: each floor reproduces a decade in minute detail, transporting patients back in time. As Gaustine’s assistant, the unnamed narrator is tasked with collecting the flotsam and jetsam of the past, from 1960s furniture and 1940s shirt buttons to scents and even afternoon light. But as the rooms become more convincing, an increasing number of healthy people seek out the clinic as a “time shelter”—a development that results in an unexpected conundrum when the past begins to invade the present. Intricately crafted, and eloquently translated by Angela Rodel, Time Shelter announces Gospodinov to American readers as an essential voice in international literature.

پناهگاه زمان رمانی است که گئورگی گاسپادینف را بیش از پیش به یکی از برجسته ترین نویسندگان ادبیات جهان تبدیل کرد. گاسپادینف که با رمان فیزیک اندوه حیرت منتقدان و مخاطبان را برانگیخته بود، در این رمان تاریخ، نوستالژی و سیاست را در هم می آمیزد. رمان باز هم به بخشی از زند گی خودش بازمی گردد. گاسپادینف متولد سال توفانی 1968 در بلغارستان است. سال طغیان های مکرر آزادی خواهان علیه کمونیسم و ساختارهای حکومتی وابسته به شوروی در اروپای شرقی که اکثرشان هم سرکوب شدند. او در این رمان قهرمان رمان قبلی اش را از نو به کار می گیرد. در جایی در سوئیس مکانی ساخته می شود که آدم هایی که فراموشی مطلق گرفته اند می توانند در دههٔ محبوب و مطلوب خود زندگی و تاریخ را از نو تجربه کنند؛ ایده ای حیرت آور که این مکان یعنی «پناهگاه زمان» را ساخته است. در این فرایند، آدم ها با خاطرات و رویاهایشان باید از نو زندگی کنند و حتی با رخدادهای تکرارشدهٔ تاریخ مواجه شوند. هرچند زیستن در این زمان سیال که به مکان تبدیل شده اتفاق های شگفتی رقم می زند. بی دلیل نیست که گاسپادینف را با میلان کوندرا مقایسه می کنند؛ چه او همان شوخ طبعی و در عین حال «حسرت» را روایت می کند و مدام مخاطب را در وضعیتی قرار می دهد که به نوستالژی بیندیشد.