خصم فارسی 1402

Khaṣm

نویسنده: Emmanuel Carrère

امتیاز:

190 SEK

4 تا 6 هفته

شومیز

190 SEK

انتخاب تعداد

اشتراک‌گذاری

لیست علاقه‌مندی‌ها

On January 9, 1993, Jean-Claude Romand killed his wife, his children, his parents, then tried, but in vain, to kill himself. The investigation revealed that he was not a doctor as he claimed to be and, even more difficult to believe, that he was nothing else. He had been lying for eighteen years, and this lie covered nothing. Close to being discovered, he preferred to eliminate those whose gaze he could not stand. He was sentenced to life imprisonment. I got in touch with him, I attended his trial. I tried to tell precisely, day after day, this life of solitude, imposture and absence. To imagine what was going through his head during the empty hours, without plans or witnesses, that he was supposed to spend at work and actually spent on motorway parking lots or in the forests of the Jura. To understand, finally, what in such an extreme human experience touched me so closely and touches, I believe, each of us

در ژانویه‌ی سال ۱۹۹۳، خبری هولناک جامعه‌ی فرانسه را در بهت فرو برد. ژان‌کلود رومان، پزشکی قلابی، ظرف یک روز پدر و مادر و همسر و فرزندانش را به قتل رسانده بود. امانوئل کارر با خواندن این خبر در مطبوعات تصمیم گرفت کتابی درباره‌ی آن بنویسد. او نامه‌ای برای قاتل نوشت و آن را به زندان فرستاد. دو سال بعد، پاسخ نامه از راه رسید و کار آغاز شد. کتابی که در دست دارید حاصل کندوکاو امانوئل کارر است در زندگی قاتلی غریب، مردی که نزدیک بیست سال خود را پزشک جا می‌زد؛ حال آن‌که چیزی نبود جز دروغگویی کلاهبردار. این کتاب بلافاصله پس از انتشار به چندین زبان ترجمه شد و امانوئل کارر نام و آوازه‌ای جهانی یافت. امانوئل کارر در مصاحبه با مجله‌ی «لیر» می‌گوید: «این ماجرا ازاین‌رو به دغدغه‌ی من بدل شده بود که همه‌ی ما به‌هرحال یک کلاهبردار درون داریم، تنها با این تفاوت که شیادی ما به‌ندرت ابعادی چنین ناساز و غمبار و هول‌انگیز می‌یابد. در وجود ژان‌کلود رومان نیز، مثل هرکدام از ما، تفاوتی وجود دارد بین تصویری که از خود ارائه می‌دهد، تصویری که دوست دارد از خود به دیگران نشان دهد و خویشتن واقعی‌اش که آن را خوب می‌شناسد و وقتی سر بر بالین می‌گذارد و خواب به چشم‌هایش نمی‌آید به آن می‌اندیشد. رابطه‌ی بین این دو مرد چیزی بود که مرا مجذوب خود می‌کرد.»