تربیت برای پرسیدن فارسی 1399

آنچه به‌گستردگی درباره‌ی موضوع پرسشگری گفته شده، بر این متمرکز بوده است که معلمان چگونه می‌پرسند و دانش‌آموزان چگونه به آن‌ها پاسخ می‌دهند. چیزی که اغلب در این میان نادیده گرفته می‌شود، پرسشگری دانش‌آموزان است؛ این‌که پرسشگری فی‌نفسه هدفِ تربیتی ارزشمندی است. ایده‌ای که در این کتاب تبیین شده است ناظر به یک نظریه‌ی تربیتی است که در آن پرسشگری، قابلیت و ظرفیتِ فاخری است که دانش‌آموزان در فرایند تربیت کسب می‌کنند. از منظر این نظریه، تربیت به معنای پرکردن حافظه‌ی کودکان با مجموعه‌ای از معلومات و اطلاعات نیست، بکه بارآوردن افرادی با ذهن پرسشگر و جست‌وجوگر است. پرسیدن ویژگیِ مهم کودکان است. نباید اجازه داد این ویژگی در سایه‌ی رویکرد سنتی حاکم بر مدارس، شفافیت و درخشندگی خود را از دست بدهد، بلکه باید کوشید پرسشگری کودکی به پرسشگری بزرگسالی تحول یابد. اگر کودکان فرصت آموختن پرسشگری را در کودکی از دست بدهند، در بزرگسالی افرادی رام و خالی از پرسش خواهند بود.