یغمای بهاری فارسی 1397

رمان فارسی. امروز پنجمین خرابکاریه، مراسم چهلم خراب شه دودمان همه رو به‬ باد می‬دم.‬ ‫صدای فریادش آن قدر گویا و رسا بود که صدا از هیچ کس در نمی‬ آمد.‬ ‫معمولا از زمانی که برگشته بود، صدایش به گوش کسی نمی رسید و‬ ذات کم‬ حرفش با خارج رفتن هم عوض نشده بود.‬ ‫سر همه پایین بود و کسی آتش گرفتن خرمن گندم را گردن نمی‬ گرفت.‬ ‫دندان قروچه ای کرد و نفرتش از این ملک و خان بودن را سر آن ها‬ خالی کرد:‬ ‫_وای به روز کسی که بدونم تموم این خرمن سوزوندنا، زیر سر اونه. پوستشو میکَنم توش پر کاه می کنم، بشه مترسک باغ و مزرعه!‬ ‫نگاهش روی تک تک رعیت چرخید و بی حرف به طرف سر سرای‬ خانه‬ رفت.‬ ‫در آشپزخانه صدای دیگ های چُدن و مس به هوا بود و هرکس‬ مشغول کاری‬ بود.‬ ‫چهلم هدایت خان بود و کل بزرگان دعوت بودند.‬ ‫بدلیل مرگ ناگهانی پدرش هدایت خان، با تلگرافی به ایران بازگ‬شت و جایی‬ باید می ماند که برای رهایی، قید خان بازی و ثروت و زمین ها را زد و‬ برای‬ درس خواندن به امریکا رفت.‬ ‫ماه منیر که پشت در اندرونی فالگوش ایستاده بود اما چیزی دستش را‬ نگرفت،‬ با لب هایی آویزان به سمت مطبخ رفت.‬ ‫چشمش که به مادرش پای دیگ افتاد، با لحنی سؤالی پرسید:‬ ‫_گوش وایستادم ولی…