سیاه پوشی در فقه و فرهنگ اسلامی فارسی 1394

کتاب حاضر تأملی است حدیث‌ کاوانه، در نقد و سنجش دیدگاه‌ های همسوی با عرف عامیانه، تا آن چه را حقیقت اسلامی بر آن راست می‌ نماید، بازگو باشد. سیاه‌ پوشی، از موضوعاتی است که فقیهان اسلامی در قرون گذشته، غالبا" به کراهیت آن معتقد بودند؛ ولی از قرن چهاردهم که در فرهنگ اجتماعی به عنوان لباس عزا مرسوم شده است، نگاه اباحه‌ آمیز و استحبابی آن ـ به ویژه در عزای امام حسین (ع) ـ قوت گرفته است. فقیهان گذشته، سیاه‌ پوشی را بیش تر در بخش «لباس نمازگزار» مطرح کرده‌ اند. شیخ صدوق و استادش «ابن ولید» به حرمت آن گرایش پیدا نموده و دیگران کراهیت آن را استنباط کرده‌ اند. دیدگاه عمومی تا قرن سیزدهم بر کراهیت لباس سیاه در همه ی حالت‌ ها بوده و هیچ استثنایی ـ به جز در مقام تقیه ـ در حکم آن دیده نمی‌ شود. از اوایل قرن چهاردهم، سیاه‌ پوشی در تاسوعا و عاشورا مرسوم شده و سپس به عزاداری در دیگر ائمه هم تسری یافته است. با مرسوم شدن سیاه‌ پوشی و سؤال برانگیز بودن موضوع فقهی آن در حوزه‌ های علمیه و میان مردم، برخی از فقیهان و دانشمندان را بر آن داشت که تحقیق مستقلی در این مورد به عمل آورده و استحباب آن در ایام عزاداری را استنباط نمایند.